Psikanalitik kuram içerisinde beden denildiğinde akla ilk gelen psikopatolojilerden biri psikosomatiktir. Psikosomatikte, nesne bedendir. Bir özneden bahsedebilmek için dil, beden ve arzunun birbirine eklemlenmesini düşündürmektedir. Bu yazı beden üzerinden hastalığı yaşayan psikosomatik bireylerin, bedeni, söz alanına – ruhsallığa- bağlamadaki zorluklarına değinmektedir. Dolayısıyla Lacancı yorum etrafında “psiko-somatik fenomene" değinerek, teorik ve klinik boyutta özetlenmiştir. Hastadan ilk olarak hekime yönelen "iyileştirilme" talebinin çoğunlukla bir başkası tarafından söz alanının eksikliğine işaret ederek evrildiği görülmektedir. Bedeni, ruhtan koparırcasına ayıran bu talep etrafında özne, psikoterapide nasıl konumlanacaktır sorusuna bu çalışmayla birlikte yanıt getirmektedir. Dayatılan bu talep karşısında klinisyenin, hekim ve bakım veren kişilerden farklı olarak konumlanacağı alanın önemini açıklamaktadır.

In psychoanalytic theory, psychosomatic is one of the first psychopathologies come to mind when "body" is said. The object is body in psychosomatic. In order to mention subject; language, body and desire are thought attached in each other. This article mentions psychosomatic individuals who have difficulties to engage their body into “word area"- mentality. Therefore, addresses to "psychosomatic phenomenon" in clinical and theoretical aspects around Lacanian interpretation. The demand of "to be cured" from the patient to the doctor is mostly evolved by "other" referring to deficiency of "word area". This study raises an answer to the question of how does the subject around this demand which almost dissever soul from body locate himself/herself in psychotherapy. The importance of attitude of clinician different from doctor and/or caregiver across this demand is explained.