Çeşitli bilişsel etkilerin bulunmasına rağmen, yemek yemeyi ve doymayı etkileyen etkileyen üstbilişsel faktörler halen açık değildir. Bu nedenle, 216 katılımcının yaygın olarak tüketilen çeşitli öğle yemeklerinin (94 katılımcı ile ayrı bir çalışmada belirlenen) farklı porsiyonlarının fotoğraflarını gördükleri ve katılımcıların gerçek açlık durumlarını düşünerek ve farklı bedensel durumlarını da hayal ederek (ör., çok aç ve tıka basa tok) her bir porsiyon için tahmini doyma kararlarını (DK) belirttikleri bir laboratuvar deneyinde, görece yakın zamanda önerilen bir üstbilişsel düzenleme yaklaşımını ve buna ait ölçme yöntemini inceledik. Gözlenen DK’lar ve bunların -durum için uygun şekilde eşleşme sağladığı beklenen- referans skorları arasında hesaplanan fark, ortaya bir sapma çıkarmış ya da hiçbir sapma çıkarmamıştır (sırasıyla, uyumsuz- ve uyumlu-DK). Açlığın tokluğa göre tüketimde daha belirgin bir bilişsel kontrol kaybına neden olduğunu belirtir şekilde, aç-grup tok-gruba göre porsiyon büyüklüğü fark etmeksizin anlamlı şekilde daha fazla uyumsuz-DK yüzdesine sahip olmuştur. Kritik olarak ise, açlığın, tokluğu hayal etmede bir engel değilken, tokluğun açlığı hayal etmede bilişsel bir engel olduğunu işaret ederek, tok-grup aç-grup gibi çok aç olma durumunu hayal edemezken, aç-grup tok-grup gibi tıka basa tok olma durumunu hayal edebilmiştir. Bu son bulgu, açlık ve tokluğun tam da aynı boyutun birer zıt uçları olmayabileceğine işaret etmektedir; ki bu da, örneğin, yeme problemlerinin tedavilerinin, buna göre yeniden gözden geçirilmesi gerekliğini ortaya çıkarır görünmektedir.

Despite the existence of several cognitive influences, metacognitive factors on eating and satiation still remain unclear. Therefore, we investigated a relatively recent metacognitive regulation approach and its measurement method in a lab-experiment. Participants (N=216) were shown photografs of varying portions of common lunch foods (selected after a separate study, N=94) and asked to make predicted judgments of satiation (JOS) for each via considering their actual hunger levels and whilst imagining other bodily states (e.g., extremely hungry and completely full). Differences calculated between observed-JOS and their reference scores -those presumed to yield accurate matches for the cases- produced either deviances or none at all (discordant- or concordant-JOS). Hungrygroup yielded significantly lower concordant-JOS percentage than full-group regardless of portion size, indicating a clearer cognitive tendency to lose control over consumption when being hungry than satiated. Critically, fullgroup could not imagine extreme hunger as hungry-group whereas hungry-group imagined complete fullness just as full-group did, suggesting that whilst hunger was not an obstacle to imagine fullness, fullness hindered the ability to imagine hunger. These findings suggest that hunger and fullness might not be the polar opposites on the very same dimension, which would, for instance, reveal a need to revisit the treatments of eating disorders accordingly.