Şizofreni, yaygınlığı toplumdan topluma değişen, yeti yitimine neden olan, erkeklerde daha sık görülen, yaşam süresini kısaltan kronik bir hastalıktır. Şizofrenide pozitif, negatif ve bilişsel olmak üzere üç temel belirti kümesi bulunmaktadır. Son yıllarda yapılan genetik, biyokimyasal, immunolojik çalışmalar, görüntüleme çalışmaları ve çevresel etkenlerle ilgili araştırmalarda etiyolojiye yönelik çeşitli bulgular elde edilse de şizofreninin nörobiyolojisi henüz tam olarak aydınlatılamamıştır. Şizofreni belirtilerinin ortaya çıkışında, klinik gidiş farkılıklarında, tedavi ve tedaviye dirençte farklı nörobiyolojik süreçlerin devreye girdiği düşünülmektedir. Ancak şizofreni dahil psikiyatrik bozukluklarda hastalarda saptanan biyolojik değişiklikler klinik olarak yararlı biyolojik göstergelere çevrilememiştir. Hastalığı ya da tedaviyi kestirmeye yardım eden biyolojik göstergeler henüz bulunamamış olmasına rağmen, şizofreninin nörobiyolojisine ilişkin elde edilen bilgiler tedaviye ilişkin çıkarımlar yapmamıza yardım etmektedir. Hastaların biyolojik göstergelere göre sınıflandırılması bireyselleştirilmiş tedaviler için yol gösterici olacaktır.

Schizophrenia is a chronic disease which results in substantial disability and has a reduced life expectancy. The life-time prevalence of schizophrenia varies considerably in time and place, and men are slightly more diagnosed with schizophrenia than women. There are three clusters of symptoms in schizophrenia, namely, positive, negative and cognitive symptoms. Although recent genetic, biochemical, immunological, neuroimaging and environmental studies provided important insights into the mechanisms underlying the disorder, the etiology of schizophrenia has still not been fullyunderstood. It seems that there are different neurobiological processes underlying the appearance of symptoms, clinical course, response to treatment, and treatment resistance. However, any biological parameter that is different between the schizophrenia patients and healthy controls could not be translated into a clinically useful biomarker. However, these findings shed light on new treatment strategies. The classification of patients into diagnostic subgroups using biomarkers can pave the way for the personalized treatment in schizophrenia.