İki uçlu duygudurum bozukluğu gibi süreğen ve yineleyici bir hastalığı ve bu hastalığın sağaltımını aksatmadan sürdürmeyi kabullenmek ve uygulamaya çalışmak her birey için zor bir süreçtir. Her şeyden önce hastalığı kabul etmek gerekir ki sağaltım kabul edilebilsin. Aklına yatmayan bir işi kim gerektiği gibi yapabilir? Ruhsal hastalıklarla ve sağaltımlarıyla ilgili önyargılar ve bilgi eksikliği, hastalarda ve ailelerinde çoğu kez akılcı tutumun önüne geçebilmektedir. Akıl hakim olduğunda ise, ilaçların yeterince etkili olmaması, yan etkiler ve diğer pratik güçlükler hastanın karşısına dikilmektedir. Bütün bu konularda hekime önemli roller ve görevler düşmektedir. İyi bir ayırıcı tanı becerisi ve farmakoterapi bilgisinin yanı sıra, hastanın ve yakınlarının güçlüklerine kulak verip anlamaya çalışmak işin anahtarlarından biridir. Her uzun ilişki gibi bir psikiyatristin hastalarıyla olan ilişkisi de emek ister. Sağaltım işbirliği bir kez kurulunca sonuna kadar kendiliğinden öyle gitmez. Sağlamlaştırmak için sürekli üzerinde çalışmak gerekir. Hastalarımız ancak o zaman iç dünyalarına girmemize izin verirler. Bu yazıda, iki uçlu duygudurum bozukluğu olan hastaların sağaltımlarına sahip çıkabilmelerinin önündeki engeller ve bunları aşmalarına yardım eden etkenler, çeşitli araştırmalar ve uzman görüşleri ışığında tartışılmıştır. Her hekim kendi hastasına uygun ortamı sağladığında, bunları ve belki de başka önemli noktaları duyacak, kendi dağarcığına katacaktır.

Acceptance of a chronic and repetitive illness such as bipolar disorder and cooperation in its treatment without interruption is a difficult process for every individual. One must accept the illness in the first hand in order to accept the treatment. Who can conduct a labor without genuine conviction? Prejudices and lack of knowledge about mental illness can overshadow rationale in patients and their families. Even when rationale dominates, practical difficulties such as low efficacy, side effects, etc. are in the scene. There are roles and duties of the physician in this respect. Besides high level of skills in differential diagnosis and extensive knowledge of pharmacotherapy, a good ear and empathy to the difficulties of the patient and the family is the key factor. Psychiatrist’s relationship to his patients deserves tactful effort as any other long-term relationship. Therapeutic alliance does not endure forever once it is established. It requires constant reinforcement. Only then our patients let us in their internal worlds. The obstacles and facilitators of treatment adherence affecting patients with bipolar disorder are discussed in the light of published research and expert opinions, in this article. Every clinician can hear and detect similar or maybe different important points when he/she provides the appropriate clinical environment.