Ortak ebeveynlik (co-parenting) ilişkisi, ebeveynler arasında partner ilişkisinden bağımsız, sadece çocukları ile ilgili kararları ve uygulamaları içeren bir kavramdır. Göreceli yeni bir kavram olan ortak ebeveynlik, ilk olarak 1980’lerde Amerika’da boşanmış ailelerde kavramlaştırılıp, araştırılmıştır. Daha sonraları halen evli, yeniden evlenmiş, hiç evlenmemiş gibi farklı aile yapılarında da farklı uzmanlar tarafından açıklanıp araştırılmıştır. Ortak ebeveynlik kavramı ile ilgili yapılan çalışmalarda, bu kavramın dinamik yapıda olduğu ve hem bireysel (ebeveyn ve çocuk özellikleri gibi) hem de ilişkisel (eş/eski eş arasındaki ilişki ve ebeveyn-çocuk ilişkisi) faktörlerden etkilendiği bulunmuştur. Ayrıca, ortak ebeveynliğin başta çocukların gelişimi ve psikolojik uyumu olmak üzere birçok bireysel, ilişkisel ve aile işlevi üzerinde etkisi bulunmaktadır. Bu kavram ülkemizde henüz spesifik olarak adlandırılmamış ve araştırılmamıştır. Son dönemlerde tartışılan ortak velayet uygulamalarının bu konuyu daha da önemli bir hale taşıdığı göz önünde bulundurularak, bu kapsamlı derleme makalesi hazırlanmıştır. Var olan alanyazını bütün detaylarıyla derleyen bu makale, araştırmacılar ile klinisyen ve sosyal hizmetler çalışanları için bir çağrı niteliği taşımaktadır. Makalede, ortak ebeveynlik ilişkisi önce kuramsal ve kavramsal olarak açıklanacak, daha sonra alanyazında varolan çalışmalar ortak ebeveynliğin yordayıcıları ve sonuçları olarak farklı alt başlıklar altında incelenecektir.

Co-parenting is a different construct than partner relationship as it only captures decisions and interactions that concern children. As a relatively new concept, co-parenting first conceptualized and studied among divorced families in the USA, in 1980s. Later, the relationship was conceptulized and examined in other family compositions such as still married, remarried, and never married. Co-parenting relationship is found to be affecting and being affected by individual (child and parent characterisctics) and relational factors (partner and parent-child relationship). There has been an extensive literature that shows the outcomes of co-parenting relationship on child development and pyschological adjustment as well as other individual, relational, and family-level factors. This construct is yet to be conceptualized and examined in Turkish context. Especially considering the discussions around possible family law changes regarding joint custody, the concept of co-parenting relationship gains more importance and urgency. The current review article is written as a response to this need and calls for researchers as well as clinicians and social workers to be more attuned to this construct. The current article provides an extensive literature review on different theoretical and conceptual frameworks regarding the concept of co-parenting. Further, it summarizes the existing literature on the predictors and outcomes of co-parenting relationship.