Bu araştırmada, Türkiye’nin farklı bölgelerinde ve bağlamlarında evli ve birlikte yaşayan, 0-18 yaş aralığında çocukları bulunan çiftlerin birlikte ebeveynlik süreçlerine ilişkin deneyimleri incelenmiştir. Araştırmada, nitel araştırma yöntemlerinden fenomenolojik yaklaşım kullanılmıştır. Çalışma kapsamında, İzmir, Ankara ve Van illerinin kent merkezlerinde ve kırsal kesimlerinde toplam 60 evli çiftle yüz yüze görüşmeler gerçekleştirilmiştir. Çalışmada, veri toplama aracı olarak, araştırmacılar tarafından geliştirilen Demografik Bilgi Formu ile Yarı Yapılandırılmış Görüşme Formu kullanılmıştır. Nitel verilerin analizi, veri azaltımı, veri gösterimi ve sonuçların çıkarımı/doğrulanması olmak üzere üç adımda gerçekleştirilmiştir. Araştırma bulguları, kentte babaların çocuk temel bakım süreçlerine daha çok katıldıklarını ve eşleriyle iş birliği/iş bölümü içerisinde süreci yönettiklerini gösterirken; kırsalda yapılan görüşmelerde çocuk temel bakım sorumluluklarının sıklıkla anneler tarafından yerine getirildiği öğrenilmiştir. Kentte daha çok birlikte ebeveynlik anlaşması ön plana çıkarken; kırsalda annenin oluşturduğu babanın ise onayladığı bir ebeveynlik anlaşmasının daha çok vurgulandığı görülmüştür. Hem kentte hem de kırsalda birlikte ebeveynlik sürecinde yaşanan anlaşmazlıklara örnekler verilirken; kırsalda anlaşmazlık yok temasının daha sık vurgulandığı dikkat çekmiştir. Farklı sosyo-ekonomik statü ve bağlamlara sahip ailelerde birlikte ebeveynlik örüntülerine ilişkin önemli farklılıklar ve benzerlikler tespit edilmiştir. Bulgular tartışılmış, uygulama ve araştırmaya yönelik öneriler sunulmuştur.

In this study, the experiences related to the coparenting process of married and living together couples with children aged 0-18 in different regions and the context of Turkey have been investigated. The phenomenological approach, as a qualitative research, was utilized in the present research. Within the scope of the study, face-to-face interviews with a total of 60 married couples were conducted in urban and rural areas of Izmir, Ankara, and Van provinces. In this study, Demographic Information Form and Semi-Structured Interview Form developed by the researchers were used as tools for collecting data. The analysis of qualitative data was carried out in three phases: data reduction, data display, and conclusion drawing and verification. While the findings of the study have indicated that fathers in the urban areas are more involved in childcare process and manage the process in cooperation/division of labor with their spouses; during the interviews conducted in the rural areas, it was determined that childcare responsibilities were frequently fulfilled by the mothers. It is seen that more emphasis is placed on coparenting agreement in urban areas, whereas a parenting agreement generated by the mother and approved by the father was more emphasized in rural areas. While the examples related to disagreements in the process of the coparenting both in rural and urban areas are given, it was noted that the theme of no conflict was more frequently highlighted in rural areas. Significant differences and similarities have been identified in terms of coparenting patterns in families by different socioeconomic statuses and regions/contexts. The findings were discussed and the recommendations for implication and research were provided.