Amaç: Yurtta kalan çocuklar ve gençler, âile dinamiklerindeki sorunlar veya çeşitli örseleyici olaylar sonucunda, çocuk yuvası yâhut yetiştirme yurduna yerleştirilmişlerdir. Bu nedenle de hayatlarının erken yıllarında yaşıtlarına kıyasla daha büyük zorluklar yaşamışlardır. Bu yüzden bu çocuk ve gençlerde, duygusal ve davranışsal sorunların olması beklenen bir durumdur. Yurdun fiziksel koşulları ve personelin donanım kalitesi, sorunları ortadan kaldırmaktan çok, daha da artırabilir. Gençlere hizmet veren yetiştirme yurdu personelinin eğitiminde, iletişim becerileri ve özellikle de empati eğitiminin verilmesinin gerekliliği konusu oldukça önemlidir. Bu çalışmanın amacı, gençlerle çalışan yetiştirme yurdu personelinin ruh sağlığı ve iletişim becerileri eğitiminden nasıl etkilendiklerini, yararlanıp yararlanmadıklarını araştırmaktır. Yöntem: Bu çalışma, Sosyal Hizmetler İzmir Buca Kız Yetiştirme Yurdu’nda kalan 67 genç (13-18 yaş aralığında olan) üzerinde, Dokuz Eylül Üniversitesi Tıp Fakültesi Çocuk ve Ergen Psikiyatrisi tarafından yürütülmüştür. 2000-2001 yılları arasında, yetiştirme yurdu personeli için bir yıllık eğitim programı düzenlenmiştir. Bu programın uygulandığı grupta, 1 psikolog, 2 sosyal hizmet uzmanı, 3 yönetici, 6 öğretmen, 1 pratisyen hekim ve 1 hemşirenin olduğu toplam 13 kişi bulunmaktadır. Eğitimin başlangıcında ve sonunda, yetiştirme yurdu personeli, Empati Beceri Ölçeği-B (ESS-B) anketini doldurmuşlardır. Yetiştirme yurdunun kurumsal yapısı nedeniyle, yetiştirme yurdunda kalan gençler, 10-15 kişilik gruplara ayrılmı ştır. Her grup bir personelin sorumluluğu altında bulunmaktadır. Eğitimin başlangıcı ve sonunda, gruplardan sorumlu personel, gençlerin coşkusal ve davranışsal sorunlarını belirlemek üzere 4-18 yaş grubu için davranış değerlendirme ölçeğini (Child Behavior Checklist-CBCL) doldurmuştur. Bulgular: Personelin eğitim öncesi ortalama empati skorları 158,69±24,82 iken, eğitim sonrası 59.69±25.17’dir. Bu skorlar karşılaştırıldığında, istatistiksel olarak anlamlılık saptanmamıştır (z=-0.175, p=0.861). Bir yıllık eğitim öncesi ve sonrası gençlerin CBCL skorları karşılaştırıldığında, anksiyete-depresyon, toplam içe yönelim davranış ve toplam dışa yönelim davranış skorları azalmıştır (p=0.036, p=0.026, p=0.028).Tartışma: Gençlerde anksiyete-depresyon, toplam içe yönelim davranış ve toplam dışa yönelim davranış skorlarında, bir yıllık eğitim sonrasında azalma olmuştur. Bu sonuç, yetiştirme yurdu personelinin eğitimden yararlandığının en önemli göstergelerinden biridir. Yetiştirme yurdu personelinin, eğitim öncesi ve sonrası ortalama empati skorları karşılaştırıldığında, fark istatistiksel olarak anlamlı bulunmamıştır. Empati, diğer kişilerin sözlerindeki coşkusal içeriği ve coşkuların nedenlerini ifâde eden sözel bir cevaptır. Empati ölçümünde, iki yöntem kullanılmaktadır; kâğıt-kalem testi, görüşme sırasında verilen gözlemci değerlendirmesi. Kâğıt-kalem testinde, tüm bilişsel, emosyonal ve davranışsal öğelerin açıklanmadığı belirtilmektedir. Bu çalışmada kullanılan ESS-B ölçeği, bir kâğıt-kalem testi gibi tanımlanabilmektedir. Bununla birlikte, hem eğitim öncesi hem de sonrası empatik becerilerin bulunduğunu söylemek zordur. Ayrıca, kâğıtta değerlendirilen bilgilerin davranışlara nasıl yansıdığının ölçülmesi olanaksızdır. Kimi personel kendi yaşamlarında kullanmadıkları doğru cevapları seçmiş olabilirler. Fakat kendi yaşamlarında daha iyi performans gösterenlerin kâğıt üzerinde başarılı olmadığı söylenemez. Sonuç: Çocukların ve gençlerin psikolojik özellikleri, sorunları, çocukluk ve gençlik çağın da görülen ruhsal bozukluklar ve iletişim becerileri eğitimi, yetiştirme yurdunda kalan, özel ihtiyaçları olan gençlerde daha iyi etki sağlayabilen, güçlü ve güvenilir bir personelin gelişimini sağlayabilir.

Purpose: The purpose of the study is to research the mental health and communication skills training of the orphanage staff who work with the youht, and how they are affected by the training and whether they have benefited from the training or not.
Method: The study was conducted on 67 teenagers (13-19 [year]s of age) who resided at“Turkish Department of Social Affairs Izmir Buca Girls’ Orphanage”. Between 2000 and 2001, a one- [year] training program was implemented for the staff in the orphanage. At the beginning and end of the training, the staff under training filled out Empathy Skill Scale B questionnaire (ESS-B); the staff responsible for the youth groups filled out socio-demographic data forms for these teenagers and Child Behavior Check List (CBCL) for the 4-18 [year]s age groups.Findings: While the pre-training mean empathy score of the staff (n:13) was 158. 69±24.82, their post-training mean empathy score was 159.69±25.17. When these two scores were compared, it was not considered statistically significant (z=-0.175, p=0.861). When the youht’s pre-training and post-training CBCL scores were compared, except for the anxious-depressed, total internalizing behaviors and total externalizing behaviors, the difference was not statistically significant. Discussion: Training on the psychological characteristics of children and adolescents, their problems, mental disorders seen during childhood and adolescence and communication skills, may contribute to developing a stronger and confident staff that can provide better help and support the youths with special needs in the orphanage. Conclusion: Training on the psychological characteristics of children and adolescents, their problems, mental disorders seen during childhood and adolescence and communication skills, may contribute to developing a stronger and confident staff that can provide better help and support to youths with special needs in an orphanage.