Toplumsal iletişim bozukluğu (TİB), Ruhsal Bozuklukların Tanısal ve İstatistiksel El Kitabı, Beşinci Baskı'ya (DSM-5) yeni eklenmiş bir tanıdır ve nörogelişimsel bozukluklar içerisinde iletişimsel bozukluklar başlığı altında yer almaktadır. TİB kısıtlayıcı ve tekrarlayıcı davranışlar olmaksızın, toplumsal olarak kullanılan sözel ve sözel olmayan iletişimde süregiden eksikler şeklinde tanımlanmaktadır. TİB tanısının ortaya koyulması kısmen DSM-IV'den DSM-5'e geçişte yaygın gelişimsel bozukluk-başka türlü adlandırılamayan (YGB-BTA) tanısının kaybolması sonucunda oluşmuştur. Sosyal iletişim ve pragmatik dil yetenekleri standartlaştırılmış şekilde ölçülmesi güçtür çünkü bunlar ikili ilişkilerdeki değişimlerden ortaya çıkan bağımlı insan davranışlarıdır. TİB tanısına özgü geliştirilmiş bazı tedavi programları bulunmaktadır. TİB tanısının gidişatı ve sonlanışı oldukça değişkenlik göstermektedir. Bozukluğun doğası ve uygulanan olası müdahaleler gibi çeşitli etmenler bozukluğun gidişatını etkilemektedir.

Social communication disorder (SCD) is a new diagnostic category included under communication disorders in the neurodevelopmental disorders section of the Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders, fifth edition (DSM-5). SCD is defined by a primary deficit in the social use of nonverbal and verbal communication without restricted and repetitive behaviors. The inclusion of SCD was partially driven by the transition from DSM-IV PDD to DSM-5 ASD and the subsequent loss of DSM-IV pervasive developmental disorder, not otherwise specified (PDDNOS). Social communication and pragmatic language abilities are notoriously difficult to measure in standardized ways because they are a set of dependent human behaviors that occur in dyadic exchanges. There are some treatment programs developed specifically for SCD. The course and outcome of the diagnosis of SCD is highly variable. Various factors, such as the nature of the disorder and the possible interventions applied, affect the course of the disorder.