Erken çağlardan bu yana damgalama ve ayrımcılığa en fazla maruz kalan kesim ruhsal hastalığı olan kişilerdir. Herhangi bir ruhsal bozukluğun toplum içinde fark edilmesi ne kadar fazla ise toplum tarafından damgalanması da o denli çok olmaktadır. Hastanın yakın çevresindeki insanlar da damgalanma algısı yaşamaktadır. Aileler bir "ruh hastası" üyeye sahip olmakla suçlanma, utanma ve hastalığın kaynağı olma gibi duygular yaşar. Damgalanan birey toplumun hastalığa yönelik olumsuz düşünce ve davranışlarını içselleştirdiğinde kişisel damgalama gelişmekte olup bu riskin ergenlerde daha fazla olduğu bildirilmektedir. Ruhsal bozukluğa sahip olan bireyin damgalanmadan bir toplumda yaşaması için, o toplumun ruhsal bozukluklara yönelik bilgi ve anlayışının arttırılarak olumlu tutumların geliştirilmesi önemlidir. Bir yandan toplumsal damgalamaya karşı savaşılırken, diğer yandan hastaların damgalamaya karşı dirençlerini geliştirmek için de çalışılmalıdır.

People with mental illnesses are the most exposed to stigma and discrimination since early ages. The greater perception of any mental disorder in society means the more it is stigmatized. The subjects in the immediate vicinity of the patient also experience the perception of stigmatization. Families have feelings of accusation, embarrassment, and being a source of illness by the reason of having a family member with mental illness. Personal stigmatization develops when the stigmatized individual internalizes negative thoughts and behaviours towards the disorder and it is reported that this risk is more in adolescents. It is important to develop positive attitudes by increasing the knowledge and understanding of the community about mental disorder in order to live in a society without stigmatization for the person with mental disorder. It should be studied both to fight against social stigmatization and to improve the resistance of patients against stigmatization.