Amaç: Bu çalışmanın amacı Sağlık Bakanlığı Madde Bağımlılığı Tedavi Usulleri Komisyonu tarafından hazırlanan Denetimli Serbestlik Bağımlılık Programı’nın (DSBP) etkililiğini değerlendirmektir. Yöntem: Örneklem, 2010 yılı Şubat ayında, denetimli serbestlik müdürlüklerinden, Ege Üniversitesi’ne yönlendirilen olgulardan oluştu. On sekiz yaş üstü, okuryazar olgulardan SCID-I ölçütlerine göre madde bağımlılığı kriterlerini karşılayanlar veya idrarda madde pozitifliği saptananlar çalışmaya dahil edildi. Olgular, ardışık sıra ile üç farklı tedavi koluna ayrıldı; DSBP (s=28), Motivasyonel görüşme (MG; s=30), Bireysel görüşme (BG; s=30). Tedavilerin etkililiği; Durumluk Kaygı Envanteri, Dünya Sağlık Örgütü Yaşam Kalitesi Ölçeği Kısa Formu, Tedavi Motivasyonu Anketi, maddeyi bırakmaya verilen önem, hazır olma ve aşerme düzeylerini ölçen görsel analog ve Likert tipi formlar ve iki haftada bir yapılan idrar toksikolojik analizleriyle değerlendirildi. Bulgular: DSBP, maddeyi bırakmaya hazır olma düzeyini arttırdı. MG, maddeyi bırakmaya verilen önemi ve hazır olma düzeyini arttırdı, aşerme sıklık ve şiddetini azalttı. BG ruhsal ve fiziksel durumda iyileşme; tedaviye güvende ve maddeyi bırakmaya hazır olma düzeyinde artış; anksiyete düzeyi, aşerme şiddet, sıklık ve süresinde azalmaya neden oldu. Her üç grupta da bağımlılık yapıcı madde pozitif idrar verme oranında azalma saptandı. Sonuç: DSBP, bağımlılık tedavi merkezlerine yönlendirilecek kişilerin yalnızca maddeyi bırakmaya hazır olma düzeylerini arttırabilmesi nedeniyle MG ve BG’ye kıyasla eksikleri olan bir program olarak değerlendirilmiştir.

Introduction: The aim of this study is to evaluate the effectiveness of Addiction Programme of Probation (APP) created by the Substance Abuse Treatment Commission of Ministry of Health. Methods: The sample was consisted of probationers who were referred to Ege University by probation offices in February 2010. Literate probationers aged above 18, who fulfilled the SCID-I criteria for substance dependence, or had positive urine sample for illegal drugs were included. The probationers were distributed respectively to three treatment groups: APP (n=28); Motivational Interviewing (MI; n=30); Individual Intervention (II; n=30). The effectiveness of the treatment modalities was assessed by the State Anxiety Inventory; the WHO Quality of Life-Brief form; the Treatment Motivation Questionnaire. Visual analogue and Likert-type scales were used to assess the sense of the importance and the readiness of quitting drugs also the levels of craving. Urine toxicological analyses were performed fortnightly. Results: The APP increased the readiness of quitting drugs. The MI increased both the sense of importance and readiness of quitting drugs, decreased the frequency and severity of craving. The II improved the mental and physical health, increased the confidence in treatment also readiness of quitting drugs. Additionally, II decreased the level of anxiety, the severity, frequency and duration of craving. There was a significant decrease in positive urine samples of all groups. Conclusion: Because of changing only “the level of being ready to quit substance abuse”, APP is considered as an inadequate program compared with MI and II.