Demans; normal bilinçli bir kişide dil, görsel
deneyim, duygulanım, kişilik ya da kavrama
gibi entellektüel fonksiyonların bir veya daha fazlasında
görülen defektlerle birlikte gelişen, sonradan
kazanılmış ve dirençli hafıza bozuklukları nedeniyle
öncelikle mesleksel ya da sosyal fonksiyonlarda
azalma olarak tanımlanabilir. Demansa yol açan
hastalıklar; klinik uygulamada en sık gözlenen
nörolojik bozukluklar olarak ortaya çıkmaktadır.
Son 10 yılda immünhistokimyasal ve moleküler
genetik çalışmaların yardımıyla bu hastalıkların
anlaşılmasında büyük bir yol alınmıştır. Bununla
birlikte hala demansın farklı tiplerinin prevalansları
ve gerçek insidansları kesin olarak bilinememektedir.
Bunun nedenleri sırasıyla; çoğu epidemiyolojik
çalışmanın histopatolojik değerlendirme olmaksızın
klinik tanı temeline dayanması, demans tiplerinin
klinik tanısının özellikle bu konu ile spesifik
olarak ilgilenen üniteler dışında konulması, özellikle
hastane kaynaklı vaka serilerinde ciddi bakıma
ihtiyaç gösteren demanslı hastaların bilgilerinde
yanlı olunması, toplumun bu hastalığın gidiş modeli
hakkında yeterince bilgilendirilmemesi ve son
olarak da yapılan çalışmalarda dejeneratif hastalıkların
tanısında farklı patolojik kriterlerin temel alınmasıdır.