Üzüntü temel ve kaçınılmaz duygulardan biridir. Üzüntüyü kişinin ilgi nesnesinin kaybına bağlı bir tepki olarak anlamak mümkündür. Yas da buna göre üzüntüyü kapsar. Diğer hayvanlarda da üzüntü ve yas eş değeri davranışların gözlenmesi bu yaşantıların evrensel olarak nörobiyolojimizde temellendiğine işaret etmektedir. Örneğin acı veya korku duygusunun canlıyı tehlikeden koruduğu açıktır. Üzüntünün ise görünürde bu kadar net bir işlevi yoktur. Hatta ilk bakışta bu kadar acı verici bir yaşantının neden var olup korunduğu açık değildir. Sevilen birinin kaybının ardından yaşanan bu kadar yoğun bir duygu ne işe yarar? Bu gözden geçirmede üzüntü ve yasın klinik pratikteki yansımaları ile bağlanma kuramı ve evrimsel psikoloji bağlamınca işlevi incelenmiştir. Ayrıca üzüntü ve yasın nörotransmitter, endokrin, immun, nöral ve bilişsel sistemlerde nasıl karşılık bulduğu güncel literatür ışığında özetlenmiştir.

Sadness is one of the fundemantal and inescapable human emotions. It can be understood as a reaction to the loss of a significant object for the individual. So, grief covers sadness as a more complex phenomenon. Sadness and grief reactions are observed in other animals as well. This indicates that there is an universal common neurobiology underlying for sadness and grief. It is obvious that pain and fear protect us from dangers. But its not the same for sadness and grief at first glance. What is the function of intense yearning and sorrow after death of a loved one? In this review, the clinical phenomenology, attachment and evolutionary aspects of sadness and grief were investigated. The neurotransmitter, endocrin, immune, neural and cognitive pathways of sadness and grief were also summarised.