Son yıllarda panik hastalığının ilaçla tedavisi üzerine 1980’lerin başından beri süren büyük ölçekli uluslararası klinik araştırmaların sonuçları alınmaya başlandı. Bu çalışmalar sonucunda alprazolam ve imipraminin panik hastalığı üzerinde etkili olduğu ileri sürülüyor. Ne var ki, bu çalışmaların yöntem sorunları nedeniyle varılan sonuçların geçerliği tartışmalı. Bu sorunlar arasında, plasebo gruplarında %44 oranında tedavinin bırakılması, ilaç tedavisi kesildikten sonra büyük oranda nüks olmasına rağmen hastaların tedaviden sonra izlenmemiş olması ve ilacın psikolojik tedavilerle karşılaştırılmamış olması bulunuyor. Ayrıca tedavi sonucunun ölçümünde paniğe ağırlık verilmesinin geçerliği sorgulanıyor. Londra/Toronto çalışmasında davranış tedavisinin fobik semptomlar üzerinde iki kat daha etkili olduğu gösterildi. Uzun süreli takipte, alprazolam kesildikten sonra hastaların hemen hepsinde nüks görüldü. Davranış tedavisi gören hastalarda ise iyilik hali artarak sürdü. Plasebo grubu da dahil olmak üzere, bütün gruplarda paniklerde önemli ölçüde düzelme görüldü.

Resuls from multi-center studies of panic disorder have recently become available. These studies are claimed to have demonstrated the efficacy of imipramine and alprazolam in panic disorder. Their methodological problems, however, preclude definitive conclusions on this issue. These problems include a high placebo dropout rate (%44), high relapse rate after discontinuation of medication, and lack of comparison with psychological treatments known to be effective in panic disorder and agoraphobia. Recent studies have also questioned the validity of panic as an outcome measure in treatment studies. In the London/Toronto study behaviour therapy was found to be twice as effective as alprazolam in panic disorder. A high relapse rate was noted among patients treated with alprazolam at treatment free follow-up while those receiving behaviour therapy maintained their improvement. Panics responded equally to all treatments, including placebo.