Psikiyatrik hastalıklar içinde ölümle sonuçlanan nadir durumlardan biri olması nedeniyle, intihar klinisyenler için çok ciddi bir yüklenme zorlanma nedenidir. İntihar eğilimi olan hastaların tedavisinin hekimler için en stresli girişimlerden biri olduğu bilinmektedir. İntihar, yol açtığı kayıp duygusu, çaresizlik, öfke, suçluluk ve bireysel yetersizlik gibi olumsuz duygular nedeniyle klinisyenlerde tüketici bir sürece yol açar. Öte yandan intihar riski taşıyan olguların, tıbbi değerlendirme ve tedavi süreçlerine ilişkin soruşturma ve yargı süreçlerinde dikkate alınan özelliklerin bilinmesi, sağlık çalışanları açısından önemlidir. Bu olgular malpraktis çerçevesinde değerlendirilirler. Malpraktis davalarının önde gelen kavramı ihmaldir. Yapılmaması gerekeni yapmış olma veya yapılması gerekeni yapmamış olma durumu olarak tanımlanır ve istemsiz olarak gerçekleşmiş olması sorumluluğu ortadan kaldırmaz. İntihara ilişkin risk değerlendirmesi, uygun tıbbi girişimlerin yapılması ve herhangi bir tıbbi ihmalin olup olmadığı malpraktis değerlendirmelerinde belirleyici önem taşır. Tüm önleme çabalarına rağmen yapılabilecekler sınırlıdır. Bütün intiharların engellenmesi mümkün olmasa da, temel mesleki kurallara uymak yasal süreçler bakımından klinisyenlerin sorumlu tutulma ihtimalini azaltabilir. Hukuki süreçlerdeki değerlendirmeler meslek topluluğunda kabul görmüş yerleşik mesleki standartlar ve uygulamalar çerçevesinde ele alınır. Savunma açısından temel korunma yolu; intihar riskinin genel kabul görmüş protokollere uygun şekilde dikkatle değerlendirilmesi, değerlendirmelerin ve uygulamaların kurallara uygun şekilde kayıt altına alınması ve riskleri gözeten tedavi ve çıkış planlarının yapılması ile belirlidir. İntihara ilişkin risk yönetiminde, belgelendirme-tıbbi girişimlerin kaydedilmesi, danışma, yasal ve etik yükümlülükleri bilme, intihar eğilimi olan hastaların risk etmenlerini bilme, risk değerlendirme verilerini sağlama, tıbbi gerekliliklere uygun öykü alma, tanısal değerlendirme yapma, aile bireylerinin sürece katılmasını sağlama önem taşır.

Suicide is one of the few fatal consequences of psychiatric illness that, the loss of a patient due to suicide is a serious cause of stress for mental health professionals. It is known that the treatment of patients with suicidal tendency is one of the most stressful clinical endeavors for mental health professionals. The subject of suicide causes a feeling of deprivation, despair, anger, feeling of guilt and personal inadequacy and therefore leads to a destroying process for mental health professionals. On the other hand, it is important for the clinicians to be aware of the cases involving suicide risk and of the issues considered in the investigation and litigation phases with respect to medical assessment and treatment processes. These instances are identified as malpractice cases. The primary concept of malpractice cases is negligence, which can be defined as doing something one should not have done or not doing something one should have done and the fact that such act is unintentional does not eliminate liability. The risk assessment of suicide, conducting the appropriate medical intervention, the availability of any medical solution are of key importance in malpractice assessment. However, in such cases, what can be done is limited, despite all efforts to prevent suicide. Even though, it is not possible to prevent all suicide cases. Adherence to fundamental professional rules can substantially limit a clinician’s exposure to liability in case of legal proceedings. In legal proceedings, the assessment is made within the scope of the established professional standards and practices. The main steps to limit exposure to malpractice liability are assessment of the risks according to commonly accepted protocols, maintaining adequate records of the assessments and practices and making a treatment and release plan taking account of the risks. Recording of medical interventions, consultation, awareness of legal and ethical responsibilities, awareness of the risk factors of suicidal patients, providing risk assessment data, maintaining adequate history, determining diagnostic impression and involving the family in the treatment process is important with respect to the suicide risk management.