Dünya genelinde yılda bir milyon kişiyi etkileyen intihar; çoğunlukla ruhsal hastalıklara eşlik eden bir belirti olmakla birlikte belli koşullarda hastalık olmaksızın da görülebilir. İntihar davranışı genetik, biyolojik, psikolojik, davranışsal ve sosyokültürel etmenlerin ortak sonucu olarak ortaya çıkar. Bölgelere ve kültürel özeliklere göre şekli ve yaygınlığı farklılık gösterir. Bu nedenle her bölge ve kültürel grup için risk etmenleri ayrı değerlendirilmelidir. Yaygınlığı ve çok etmenli oluşundan dolayı ruh sağlığından öte halk sağlığı sorunu olarak kabul edilmelidir. Tedavide altta yatan hastalığı da dikkate alarak antidepresanlar, antipsikotikler, duygudurum düzenleyicileri ya da elektrokonvülsif terapi gibi tedaviler kullanılabilir. Ketamin, buprenorfin ve diğer NMDA antagonistleri ümit vaat etmektedirler. Problem çözme terapisi ve bilişsel terapi, üzerinde en çok çalışılmış ve etkinliği kanıtlanmış tedavilerdir. İntiharın en etkili tedavisi önlemektir. Her ülke kendi özelliklerine özgü önleme ve tedavi planını hazırlamalıdır. Koruma planları kapsamlı, kanıta dayalı ve sürdürülebilir olmalıdır. Elde edilen veriler ışığında program yeniden daha iyi olacak şekilde değiştirilebilmelidir. İyi planlanmış bir intiharı önleme programı tüm risk gruplarına erişmeyi hedefler. Bu amaçla epidemiyologlar, tıbbi personel, güvenlik güçleri, itfaiye ya da intihar olguları ile karşılaşma olasılığı olan diğer personel de görev alır. Önlemler; hastaların, tıbbi personelin ve intihar vakaları ile karşılaşabilecek diğer meslek gruplarının eğitilmesi ve damgalamanın önlenmesini içermelidir. Bu iki hedef intihar olgularını erken tanımayı ve etkili müdahaleyi sağlar. Buna ek olarak ruhsal hastalıkların tedavisini sağlamak intiharı önlemede etkili bir yöntemdir. Şimdiye kadar ülkemizde intiharı önleme programları proje bazında kişisel gayretlerle ilerlemiştir, ancak kapsamlı ulusal bir programa ihtiyaç vardır.

Suicide; directly effecting over one million people worldwide can present as a symptom of a mental diseases or can be seen independently. It appears as a result of genetic, biological, psychological, behavioral and sociocultural aspects. Presentation and prevalence of suicide may change between geographical areas and cultural aspects. For this reason risk factors should be assessed for each context individually. Since it is widespread and multifactorial, suicide should be accepted as public health issue rather than only a psychiatric problem. Antidepressants, antipsychotics, mood stabilizing agents and electroconvulsive therapy can be used for the treatement. Ketamine, buprenorphine and other NMDA antagonists are promising for the future. Problem solving therapy and cognitive therapy are most studied and proven to be effective. Most effective treatment for suicide is prevention. Every country should prepare its own prevention and treatment plan. Preventive measures should be comprehensive, evidence based with measurable outcomes, and sustainable. Program should be revised due to new findings. A wellestablished suicide prevention program aims to reach all risk groups, for this reason gets help from epidemiologists, medical staff, and gate keepers like police, firemen, and other staff who has possibility to meet suicidal persons. Education of all parties like patients, medical staff, gatekeepers and preventing stigmatization helps to identify risk groups and effective intervention. Effective treatment of mental illnesses is also preventive in suicide. In our country until now suicide prevention programs were on project basis working on personal efforts. However, a national comprehensive, detailed and scientific based program is urgently needed.