Dissosiyasyon, bütünleşmiş olması gereken bilinç, bellek, kimlik ya da çevrenin algısı gibi işlevlerde bozulmadır. Dissosiyatif yanıtlar algıda değişimler, bellek bozukluğu, ya da kişinin çevresinden duygusal olarak ayrılma hissi ile kendini gösterir. Sayısız çalışma dissosiyasyonun travmatik olaylara maruz kalma ile kuvvetli bir ilişkisi olduğunu göstermiştir. Özellikle erken çocukluk dönemi travmatik deneyimleri ve ilişkisel travma, dissosiyatif bozukluklar için etiyolojik faktör olabilir. Travmatik olay sırasında ya da sonrasında travmaya dissosiyatif yanıtlar, tehdit edici deneyimin farkındalığını sınırlayarak koruyucu işlev görebilir. Fakat bu koruyucu yanıtın uzun süreli etkileri dramatik olabilir. Bu gözden geçirme dissosiyasyon ve travma ilişkisi ile ilgili bilgileri derleme ve altta yatan mekanizmaları özetleme amacındadır.

Dissociation is disruption in the usually integrated functions of consciousness, memory, identity, or perception of the environment. Dissociative responses may be manifest in perceptual alterations, memory impairment, or emotional detachment from one's environment. Numerous studies have shown that dissociation is strongly correlated with exposure to traumatic events. Especially early childhood traumatic experiences and relational trauma may be etiological factors to dissociative disorders. During to traumatic events or aftermath dissociative responses to trauma may serve a protective function, because they limit awareness of threatening experiences. But long-term consequences of this protection response may be dramatic. This review is aimed at summarizing the information about the dissociation and trauma relationship and the underlying mechanisms.