Kişilik, kişilik özelliği, mizaç (temperament) ve kişilik bozukluğu kavramları bugünkü kullanılış şekline ulaşıncaya dek tarih boyunca felsefeci, psikolog ve psikiyatrlar tarafından ele alınmış ve üzerinde tartışılmıştır. Özellikle 19. Yüzyılda bu kavramlar daha derinlemesine ve psikopatolojik açıdan ele alınmaya başlanmış ve 20 yüzyılda Avrupa’da Scheneider ve Kretschmer tarafından bugünkü sınıflandırmalara zemin hazırlayan çalışmalar yapılmıştır. Daha sonra Amerikan Psikiyatri Birliği tarafından oluşturulan sınıflandırma sistemi DSM, oldukça yaygın şekilde kullanılmış, DSM-III ile kişilik bozukluklarına II. eksende yer verilmiştir. Dünya Sağlık Örgütü tarafından yayınlanan ICD’de bazı farklılıklar olmasına karşın, kişilik bozukluklarıyla ilgili kategorik yaklaşımın iki temel kaynağı ICD-10 ve DSM-IV birbirine oldukça yaklaşmıştır. Öte yandan, boyutsal yaklaşımla klinik ve klinik dışı popülasyonun kişilik değerlendirmesi mümkün olabilir. Kişilik bozukluklarına yönelik, tanı araçlarının geliştirilmesiyle bu alandaki tanı sınırları, örtüşme sorunları ve I. eksen bozukluklarıyla olan ilişkisine ışık tutulabilecektir.

The concepts of personality, personality trait, temperament and personality disorders have been discussed by philosophers, psychologists and psychiatirists throughout the history of behavioral sciences, until the current use of the terms have been accepted. Especially in the 19th century, several authors focused on these terms from the psychopathological aspect. In the 20th century European scholars, Schneider and Kretschmer, contributed to the classification of personality disorders that provided the basis of today’s categorical approach. Later, the DSM classification system, developed by the American Psychiatric Association, was widely used and in DSM-III personality disorders were placed in Axis II. Although ICD has some variations, now DSM-IV and ICD-10, are quite similar to each other. On the Other hand, clinical and non-clinical populations can be assessed better by the dimensional approach. The development of new diagnostic instruments will shed light on the problems of diagnostic overlap and relationships between Axis I disorders