Şizofreni tanısı konan hastaların artık daha çok toplum içinde sağaltılması, ailelerin yaşadığı sorunların artmasına neden olmaktadır. Utanç, suçluluk, korku, çaresizlik, gelecek kaygısı ve öfke ailelerin sıklıkla yaşadığı duygulardır, anksiyete ve depresyon ortaya çıkabilir. Ekonomik sorunlar, aile içi çatışmalar, sosyal yaşamın olumsuz etkilenmesi, toplumun hastaları reddedici tutumu karşılaşılan belli başlı güçlüklerdir. Özellikle negatif belirtiler ailenin yükünü arttırır. Yeterli sosyal desteği alamayan, duygu dışavurumu yüksek olan ve hastalıkla etkin başa çıkma yollarını kullanamayan ailelerin yükü daha fazla olmaktadır. Şizofreni ve aile arasındaki ilişkiye tarihsel gelişimi açısından bakıldığında, psikolojik kuramı savunan çoğu araştırmacının aileyi hastalığın önemli bir nedeni olarak kabul ettiği görülmektedir. Daha çok klinik gözleme dayanan ve ruh sağlığı çalışanlarıyla ailelerin ilişkisine fazlasıyla zarar vermiş olan söz konusu kuramlar gününümüzde geçerliliğini yitirmiştir. Aile sağaltım planına dahil edilmelidir. İlk psikotik atak ya da akut alevlenme nedeniyle hastaneye yatış ailelerle bağlantı kurmak için uygun dönemlerdir. Aileyi suçlamadan, destekleyici ve eşduyuma dayalı bir tutumla yaklaşılmalıdır. Hastalıkla baş etmede işlevsel olmayan yollar kullanıyorsa değiştirilmesi için yardımcı olunmalıdır. Sağaltım ekibiyle doyurucu bir ilişkinin kurulması ve yeterli desteğin sağlanması ailenin yükünü azaltır. Eğitim ve destek grupları yanında bilişsel-davranışçı terapiler gibi daha özgül yöntemler uygulanabilir. Aileler sivil toplum örgütlerinin oluşturulması konusunda desteklenmelidir.

Treating patients with schizophrenia mostly in the community causes more problems for the families. Shame, guilt, fear, helplessness, hopelessness, and anger are feelings frequently experienced by families. The main difficulties are financial problems, intra-familial conflicts, negative effects on social life, and the rejecting attitude of the community towards the patients. Negative symptoms are especially burdensome for the families. Families with inadequate social support, with high expressed emotion, and who cannot use effective coping styles have heaver burdens. When the relationship between schizophrenia and family is investigated in a historical context, it is seen that most investigators supporting psychological theory consider the family to be the cause of the disease. These theories, which depend mostly on clinical observations and which have damaged the relationship between the clinicians and the family members, have lost their validity during the last thirty [year]s. Family should be included in the treatment plan. Hospitalization due to the first psychotic episode or further psychotic recurrences is the most convenient period for establishing contact with the families. One should approach the family in a supportive and empathic manner, without putting any blame on them. If maladaptive coping styles are being used, one should help the family to change to adaptive ones. In addition to educative and supportive groups, more specific methods like cognitive-behavioral therapies can be used. Families should be supported in terms of forming non-governmental organizations.