Amaç: Dikkat eksikliği hiperaktivite bozukluğu (DEHB), çocukluk çağında başlayan, en sık görülen psikiyatrik bozukluklardan biridir. Amacımız, "erken" tanı konmuş ve halen tedavi edilmekte olan ergenleri, "geç" tanı konan başka bir grup ergenle, benlik saygısı ve yalnızlık ölçeklerini kullanarak karşılaştırmaktı. Yalnızlık ve benlik saygısı bağlamında yapılacak bu araştırmayla, erken tanı ve tedavinin olası olumlu etkilerini vurgulamak istedik. Tedavi süresinin, DEHB’nin birçok olumsuz psikososyal etkilerini azaltmada önemli bir etken olduğunu varsaydık. Yöntem: Çalışmaya, 12 ve 14 yaşları arasında “geç” DEHB tanısı konan 62 ergen hasta ve yaklaşık altı yıldır uygun tedavi ile düzenli olarak izlenmiş, 6-8 yaşları arasında “erken” tanı konmuş 55 ergen hasta alındı. Bu gruplar benlik saygısı ve yalnızlık duyguları bakımından karşılaştırıldı. Bulgular: Geç tanı grubunda UCLA Yalnızlık Ölçeği puanları daha yüksek, ancak Rosenberg Benlik Saygısı Ölçeği puanları düşük bulunmuştur. Bu sonuçlar DEHB alt tipleri ve cinsiyet bakımından değişmemektedir. Sonuç: Geç DEHB tanısı konan grup, erken tanı konan gruba göre kendilerini daha yalnız hissetmekte, kendilerini daha az sevmektedirler.

Objective: Attention-deficit hyperactivity disorder (ADHD) is one of the most common psychiatric disorders that begins in childhood. By using self-esteem and loneliness scales, our aim was to compare the adolescents who were diagnosed “early” and are currently receiving treatment with the ones with “late” diagnoses. By examining loneliness and self-esteem directly, we wish to emphasize a possibility of positive impact of early diagnosis and treatment. We hypothesized that the duration of treatment is an important factor in reducing several negative psychosocial impacts of ADHD. Methods: The study included 62 adolescent patients with a “late” ADHD diagnosis between the ages of 12 and 14 years, and 55 adolescent patients with “early” diagnosis between the ages of 6 and 8 years who have been followed up regularly with appropriate treatment for nearly 6 years. These groups were compared with regard to self-esteem and feelings of loneliness. Results: The UCLA Loneliness Scale scores were higher, but the Rosenberg Self-esteem Scale scores were lower in the late-diagnosed group. These results did not change with regard to ADHD subtypes and gender. Conclusion: The late-diagnosed adolescents with ADHD feel they are alone more than the early-diagnosed adolescents, and they like themselves less compared to the early-diagnosed group.