DSM-IV sınıflandırma sisteminde Asperger Bozukluğu (AB) yaygın gelişimsel bozukluklar tanı grubunda yer almaktadır. Tanısı daha çok çocukluk döneminde konulsa da, kronik bir bozukluk olduğu için bu hastaları erişkin psikiyatristleri de zaman zaman değerlendirmektedir. Bu yazıda sözü edilen olgunun en belirgin özelliği okul öncesi dönemden itibaren başlayan ve tüm yaşamı boyunca devam eden sosyal ilişki bozukluğuydu. Ayrıca hastanın gündelik yaşamını etkileyen törensel davranışları ve daralmış bir ilgi alanı vardı. Hasta bu yakınmalarla çok küçük yaşlarından beri doktorlar tarafından izlenmiş, değişik doktorlar tarafından mental retardasyondan psikotik bozukluğa kadar değişen çeşitli tanılar almış ve bu tanılara uygun tedaviler görmüştü. Hastanın yapılan nöropsikolojik değerlendirmesinde sözel zeka bölümünün normal olmasına karşın performans zeka bölümü değerinin düşük olduğu izlenmişti. Hastanın ayrıca bilgi-işleme sürecinde, koordinasyonunda ve el becerilerinde sorunlar vardı. Asperger Bozukluğunun ayırıcı tanısının doğru yapılabilmesi ve yanlış tedavilerden kaçınılması için gelişim öyküsünün ayrıntılı bir şekilde alınması, ayrıca bozukluğun ağırlığının değerlendirilmesi gereklidir. Hastaların tedavisinde ise yandaş sorunlar için ilaç kullanımı ve sosyal beceri eğitimi beraber yürütülmelidir.

Asperger’s disorder (AD) is one of the pervasive devolepmental disorders. The core manifestations of AD are qualitative impairment in social interaction and restricted repetitive and stereotyped patterns of behavior, interests and activities. AD is not a common disorder, but as it is a chronic disease, adult psychiatrists can see patients with AD. In this case report, we summarized an adult AD case. The patient’s most prominent symptom was his inability to find a friend, even for brief periods, despite his efforts. His developmental history revealed that he had social interaction problems beginning in his preschool period. He had some specific, inflexible routines. Although his voice was monotonous, his [language] development was clinically normal. His family applied to many psychiatrists for his treatment, and he had many different diagnoses, including mental retardation and schizophrenia, and antipsychotic drugs were prescribed. His neuropsychological testing revealed that he has an average verbal IQ, but his performance IQ was disproportionately low. He had difficulty at information processing, and coordination, he lacked empathy. Psychiatrists must consider schizoid and schizotypal personality disorders and other types of pervasive developmental disorders for the differential diagnosis of AD. Obtaining a complete developmental history is crucial for the right diagnosis. The main difference between AD and autistic disorder is the lack of qualitative impairments in communication at the latter. These patients require specific treatments for their accompanying problems, and social skills training for improving their social interactions.