Amaç: Diabetik hastalarda depresyon-anksiyete düzeylerinin, yaşam kalitesi ve yetiyitiminin ölçülerek konsültasyon-liyezon hizmetleri açısından bu hastaların gereksinimlerinin belirlenmesidir.

Yöntem: Çalışmaya Nisan 2000-Temmuz 2000 tarihleri arasında İzmir Atatürk Eğitim ve Araştırma Hastanesi Endokrinoloji Birimi’ne ardışık poliklinik başvurularından çalışmaya katılmayı kabul eden 180 diabetik hasta alındı. Halen psikiyatrik bir hastalık nedeniyle sağaltım görüyor olma, görüşme yapmayı ya da ölçekleri doldurmayı engelleyecek düzeyde bedensel hastalığın ya da bilişsel yetersizliğin olması dışlama ölçütleri oldu. Hastalara, Hastane Anksiyete ve Depresyon Ölçeği (HAD-A ve HAD-D), Kısa Form-36 (SF-36) ve Kısa Yetiyitimi Anketi (KYA) uygulandı. Bulgular: Hastaların 62’si (%34.4) HAD-D’den eşik üstü puan alırken, 38 hasta (%21.1) HAD-A’dan eşik üstü puan aldı. HAD-D’den eşik üstü puan alan hastalarla yapılan klinik görüşme sonunda 27 hastada (%43.5) DSM-IV ölçütlerine göre major depresif bozukluk saptandı. HAD’dan eşik üstü puan alan hastaların yaşam kaliteleri her alanda daha bozuk ve yetiyitimleri daha fazla idi. Komplikasyonların, yeterli metabolik kontrolün sağlanamayışının, hastalık süresinin 10 yılı aşmış olmasının, eşlik eden kronik hastalıkların ve daha önce psikiyatrik bir hastalık geçirmiş olmanın yaşam kalitesini olumsuz etkilediği bulundu. HbA1c değerleri ile depresyon-anksiyete düzeyleri arasında bir ilişki bulunmadı.

Sonuç: Diabetik hastaların sağaltımları planlanırken psikiyatrik yönden de değerlendirilmeleri, bu hastalar için optimal sağaltım ve bakım koşullarının gerçekleşmesini sağlayacaktır.

Objective: To determine the needs of patients with diabetes mellitus in terms of consultation-liaison services by rating the levels of depression and anxiety, quality of life, and disability.

Method: One hundred eighty consecutive patients with diabetes mellitus, attending the outpatient department of the Endocrinology Unit of Izmir Atatürk Training and Research Hospital between April and July of 2000 and willing to participate, were included in the study. The exclusion criteria were the use of any medication due to any psychiatric disorder currently, and the presence of any organic disorder or cognitive impairment affecting psychiatric interviews or the application of the scales. All the patients were evaluated with the Hospital Anxiety and Depression Scale (HAD-A and HAD-D), Short Form 36 (SF-36), and the Brief Disability Questionnaire (BDQ). Results: While 62 of the patients (34.4%) were above the cut-off point of HAD-D, 38 patients (21.1%) received points above the threshold in HAD-A. According to the clinical interview for DSM-IV, 27 of 62 patients (43.5%) with a score of above the cut-off point in HAD-D were diagnosed with major depressive disorder. Patients with a score of above the cut-off point in HAD had a worse quality of life in all domains and higher disability. Complications, inadequate metabolic control, duration of disease longer than 10 [year]s, comorbid chronic diseases, and a history of psychiatric disorders affected quality of life negatively. There was no correlation between HbA1c and anxiety-depression levels.

Conclusion: While planning the treatment of patients with diabetes, evaluating them mentally will help to provide optimal treatment and care services.