Amaç: Bu çalışmanın amacı; psikiyatri kliniklerinde uygulanan psikososyal tedavi yaklaşımları başlığı altında uğraşı etkinliklerinin hastaların kişiler arası işlevsellikleri ile bireysel ve sosyal performansları üzerine etkisini ve hastaların bu tür müdahalelere olan yaklaşımlarını araştırmaktır. Yöntem: Kliniğimizde 2013 yılında 3 aylık süreç içerisinde yatan psikoz (Şizofreni, Bipolar Bozukluk-Mani) ve psikoz dışı (Depresyon, Obsesif Kompulsif Bozukluk, Alkol Bağımlılığı) hastalardan uğraşı etkinliklerine katılan 48 hasta çalışma grubu olarak, katılmayan 43 hasta kontrol grubu olarak alınmıştır. Çalışma grubuna uğraşı aktiviteleri ile ilgili görüşlerini içeren üç soruluk tarafımızdan hazırlanmış anket ayrıca uygulamalar sonrası verilmiştir. Her iki gruba yatışları ve çıkışlarında Kişiler Arası İşlevsellik Ölçeği (KİÖ) ve Bireysel ve Sosyal Performans Ölçeği (BSPÖ) uygulanmış, ölçek puanlarındaki değişim, sosyodemografik değişkenler ile birlikte değerlendirilerek çalışma ve kontrol grubu karşılaştırılmıştır. Bulgular: Çalışma grubunda toplam hasta sayısının %91’i uygulamalar için olumlu geri bildirimde bulunmuştur. Çalışma grubu ile kontrol grubunun karşılaştırmasında çalışma grubunun KİÖ değişim puanında kontrol grubuna göre anlamlı bir farklılık bulunmamıştır. BSPÖ değerlerinde anlamlı bir farklılık (p<0,0001) saptanmıştır. Uğraşı aktivitelerinin BSPÖ değerlerinde, sosyodemografi ve tanı grupları ile değerlendirilmesi sonucu psikoz dışı hastalarda (p=0,002) psikozlara göre, kadın hastalarda (p=0,001) erkeklere göre, çalışmayanlarda (p=0,0001) çalışanlara göre, bekarlarda (p=0,002) evlilere göre, lise altı eğitimi olanlarda (p=0,004) daha üst seviye eğitimi olanlara göre ve 45 yaş altında (p=0,002) 45 yaş üstüne göre çok daha fazla olmak üzere kontrol grubuna göre anlamlı düzeyde iyileşme sağladığı saptanmıştır. Sonuç: Çalışmamızın sonuçları literatürde bulunan psikoz grubu hastalarla ilgili benzer çalışmalarla uyumluluk göstermiştir. Sonuçlar uğraşı aktivitelerinin tedavide kullanılmasının psikoz dışı psikiyatrik hastalarda daha belirgin olmak üzere her iki grup hastada da kontrol grubuna göre BSPÖ’de anlamlı bir iyileşme sağladığını ve psikiyatri kliniklerinde yatan hastaların çoğunluğunun bu tür müdahalelere olumlu geri bildirimde bulunduğunu göstermiştir. Tedavide psikososyal yaklaşımların kullanılması hasta gruplarında bireysel ve sosyal performansı artırarak tedaviye ek yarar sağladığı sonucuna ulaşılmıştır.

Introduction: In this study, we aimed to investigate the effects of occupational therapy and psychosocial interventions on the interpersonal functioning and individual and social performance levels of corresponding patients under the heading of psychosocial treatment approaches in psychiatry clinics as well as the attitudes of the patients in regard to those interventions. Methods: In 2013, out of psychotic (schizophrenia, bipolar disorder/mania) and nonpsychotic (depression, obsessive compulsive disorder, alcohol dependence) inpatients in our clinic, 48 patients who participated in occupational activities were included in the study group and 43 patients who did not participate in these activities were included in the control group. We prepared and implemented a 3-item questionnaire constructed by our team, which probed the patients’ thoughts on these occupational activities. The Interpersonal Functioning Scale (IFS) and Personal and Social Performance Scale (PSP) were applied to both groups on hospital admission and discharge; variations in scale scores were evaluated on par with sociodemographic variables, and the study and control groups were compared. Results: In total, 91% of the study group provided positive feedback regarding the aforementioned interventions. When comparing the study and control groups, the IFS variance score of the study group did not show a significant difference with respect to that of the control group. A statistically significant difference (p<0.0001) was observed in the PSP scores. Evaluation of the PSP of the occupational activities, focusing on sociodemographics and diagnostic labels, revealed a significant improvement in nonpsychotic patients (p=0.002) compared with psychotic patients, in females (p=0.001) compared with males, in unemployed patients (p=0.0001) compared with employed patients, in single patients (p=0.002) compared with married patients, in less-educated patients (p=0.004) compared with high school graduates, and in patients younger than 45 years (p=0.002) compared with those older than 45 years. Conclusion: The findings of our study showed coherence with the literature regarding similar studies conducted on psychotic subgroups. The results demonstrated significantly positive repercussions, specifically in the treatment of nonpsychotic patients; both groups benefited from occupational activities, as shown by improvements in all psychiatric inpatients’ PSP scores in comparison with scores of the control group. We concluded that the recruitment of psychosocial treatment approaches enhanced personal and social performance in the patient groups, thereby leading to additional clinical benefits.