Amaç: Birçok çalışma bipolar bozukluk (BPB) hastalarının, iyileşme dönemlerinde bile belirgin işlev kaybı yaşadığını göstermiştir. Bu çalışmanın amacı, iyileşme dönemindeki bipolar bozukluk hastalarında, işlevsellik düzeyinin hem bütüncül olarak hem de özgül alanlarında, sağlıklı kontrollerle karşılaştırarak değerlendirilmesidir. Yöntem: Tam remisyonda olan 80 BPB hastası ve 80 sağlıklı kontrol çalışmaya alınmıştır. Bipolar Bozuklukta İşlevsellik Ölçeği, Young Mani Derecelendirme Ölçeği ve Beck Depresyon Ölçeği kullanılmıştır. Bulgular: Bipolar bozukluk grubunda kontrol grubuna göre evli ve çalışan katılımcı sayısı daha azdı. BPB hastaları, zihinsel ve cinsel işlevsellik, damgalanma hissi, içe kapanıklık, ev içi ilişkiler, arkadaşlarıyla ilişkiler, toplumsal etkinliklere katılım alanlarında kontrollere göre daha kötü işlevsellik göstermişlerdir. Duygusal işlevsellik, günlük etkinlikler ve hobiler, insiyatif alma ve potansiyelini kullanabilme ve iş alanlarında her iki grup arasında fark izlenmemiştir. Bipolar bozukluk hastalarında, Bipolar Bozuklukta İşlevsellik Ölçeği (BB-İ) toplam puanı kontrollerden daha düşük bulunmuştur. Sadece bir duygudurum düzenleyici kullanan hastalar, 3 ya da daha fazla ilaç kullanan hastalardan daha iyi işlevselliğe sahiptirler. Sonuç: Bu çalışmada dikkat çekici olan bulgu, bipolar bozukluk hastalarının, günlük etkinlikleri, eğer bu etkinlik sosyal bir bağlamda gerçekleşmiyor ise yerine getirebildiklerinin gösterilmiş olmasıdır. Bu hastalarda özellikle damgalanma yönelimli kişiler arası yaklaşımlar yararlı olabilir.

Introduction: Many studies have demonstrated that patients with bipolar disorder (BD) suffer from significant functional impairment, even during remission periods. This study aimed to assess the levels of overall functioning and specific areas of functioning in remitted patients with BD compared with those in healthy controls. Methods: Eighty completely remitted patients with BD and 80 healthy controls were included in the study. The Bipolar Disorder Functioning Questionnaire (BDFQ), Young Mania Rating Scale, and Beck Depression Inventory were used. Results: There were fewer married and employed cohorts in the BD group than in the control group. Compared with healthy controls, patients with BD exhibited a worse functioning in terms of intellectual and sexual functioning, feelings of stigmatization, social withdrawal, household relationships, relationships with friends, and participation in social activities. There was no difference between the groups in terms of emotional functioning, daily activities and hobbies, taking initiative and self-sufficiency, and occupation. The total BDFQ scores of patients were lower than those of healthy controls. A better functionality was observed in patients using only a mood stabilizer than in patients using three or more drugs. Conclusion: Remarkably, remitted patients with BD tended to perform daily activities well when these activities were not in a social context. Stigma-oriented interpersonal approaches can be particularly beneficial for these patients.