Kriz Dergisi; 2003;11(1):25-34
İntihar girişimlerinde krize müdahele
HD Özgüven
Ankara Üniversitesi Tıp Fakültesi, Psikiyatri Anabilim Dalı,
Psikiyatri kliniklerine kriz durumu İle başvuran vakaların % 10-20'sİnin intihar İle ilintili olduğu bildirilmektedir. İntihar girişimlerinin önemli bir bölümü kriz durumları ndaki actliyet ve çaresizlik duyguları içinde yapılan, yardım çağrısı ya da zorlayıcı durumdan uzaklaşma isteği niteliğindeki girişimlerdir. Bir intihar girişimi ile karşılaşıldığında yapılması gereken ilk şey tıbbi müdahalenin sağlanmasıdır. İntihar girişiminde bulunan kişinin kriz terapisti tarafından tıbbi müdahalenin tamamlanmasından hemen sonra, o koşullarda görülmesi son derece yararlıdır. Çünkü bu dönem genellikle kişinin hiçbir zaman olmadığı kadar yardıma açık olduğu bir zaman dilimidir; bundan yararlanılmalıdır. İlk görüşmeden sonra en kısa sürede hasta İçin en uygun psikiyatrik yaklaşımın belirlenmesi gereklidir, intihara eğilimli kişiler genellikle umutsuzluk, yardımsizlik ve kontrolü kaybetmiş olma duyguları içindedirler. Problem çözmeye yönelik yaklaşımlar umutsuzluk ve yardımsızlık duygularının azaltılması yoluyla kontrol duygusunun yeniden kazanılmasına ve İntihara eğilimin azalmasına yardımcı olur. İntihara eğilimli kişilerde sıklıkla uykusuzluk, anksiyete vb. belirtiler olmakta ve bu belirtiler kişinin sıkıntılarını artırdığı gibi, çözüm üretmeye konsantre olabilmesini de engellemektedir. Bu tür belirtilerin ve varsa depresyonun tedavisi için ilaç kullanımı da bu kişilerde son derece yararlı olmaktadır.
Crisis Intervention in Suicide Attempts
It is reported that 10-20% of cases where patients attending psychiatric clinics in a state of crisis are associated with suicide attempts, A significant portion of these attempts are made in the urgency and desperation of a crisis and are calls for help or attempts to distance oneself from an oppressive situation. When confronted with a suicide attempt, the first step to be taken is medical intervention. Then it is extremely beneficial for the patient to be seen by his or her crisis therapist in this condition immediately upon the completion of medical intervention. This is because this is a period in which the patient tends to be more open to bening helped than at any other time; advantage should be taken of this oppoyrtunity. It is necessary to determine the psychiatric approach most suitable for the patient in the shortest possible time after the first meeting. Suicide-prone people generally feel hopeless, helpless, and out of control. Approaches to problem-solving seek to give patients a sense of control and reduce their tendency to suicide by decreasing their feeling feelings of hopelessness and helplessness. Suicide-prone people frequently have symptoms such as insomnia and anxiety, which exacerbate their problems as well as hindering their ability to concentrate on finding a solution. The use of medicine is extremely beneficial in the treatment of these symptoms and of depression, if the patient suffers from it.