Kaynakların dağıtımında kullanılan bölüşümsel adalet normlarını incelemek amacı ile iki araştırma yapılmıştır. Birinci araştırmada üniversite öğrencilerinin hakçalık, eşitlik ve ihtiyaç normlarından hangisini tercih ettiği ve bu tercihin ilişki türüne bağlı olarak değişip değişmediği incelenmiştir. Araştırmaya 577 üniversite öğrencisi gönüllü olarak katılmışlardır. Deneklerden farklı ihtiyaç ve performansa sahip 3 kişi arasında 100 milyon lirayı paylaştırmaları ve niçin böyle paylaştırdıklarını kısaca açıklamaları istenmiştir. Sonuçlar yakın ilişkilerde ihtiyaç, kişisel olmayan iş ilişkilerinde ise hakçalık normunun daha çok tercih edildiğini göstermiştir. İkinci çalışmada ise iş yönelimli ilişkide daha az tercih edilen ihtiyaç normunun sorumluluk yüklemeye bağlı olarak değişip değişmediği sınanmıştır. Bu çalışmaya ise 399 üniversite öğrencisi katılmıştır. Performansı düşük ve ihtiyacı yüksek kişilerin düşük performanslarının ve yüksek ihtiyaçlarının nedeni senaryolarla değişimlenmiştir. Bulgular düşük performansın nedeninin ihtiyacı olan kişiye verilen payı anlamlı bir biçimde etkilediğini, yüksek ihtiyacın nedeninin ise etkili olmadığını göstermiştir.

Two studies on distributive justice norms used by Turkish students have been conducted. The purpose of the first study was to answer the question of which distributive justice norms were preferred more than others and to examine whether preferred justice norms varied depending on type of the relationship. Five hundred and seventy-seven voluntary students participated in the study. Results indicated that students preferred different justice norms for different relationships. Specifically, equity was preferred more for impersonal relationships, whereas need was used more for family relationships. In the second study, the role of attributing responsibility in using the need norm was investigated. Three hundred and ninety-nine undergraduate students participated in the study. Scenarios were used in order to manipulate responsibility attributions. The results revealed that the cause of low performance had a significant effect on allocation decisions whereas the cause of need did not.