Sunulan çalışma ile vücut ağırlığı ve bel-kalça oranının kadında fiziksel çekiciliğin değerlendirilmesindeki rolünün incelenmesi amaçlanmıştır. Çalışma örneklemi 18-22 yaşlarındaki 50 erkek ve 50 kadın, heteroseksüel katılımcıdan oluşmuştur. Farklı vücut ağırlığı ve bel-kalça oranına sahip toplam 12 kadını temsil edecek biçimde hazırlanmış üç boyutlu figürler erkek ve kadın katılımcılar tarafından çekicilik açısından öz-rapor tekniği ile değerlendirilmiştir. Değerlendirme sürecinde, katılımcıların figürleri inceleme biçimleri göz-izleme sistemi aracılığıyla kaydedilmiş, böylece katılımcıların rapor ettikleri çekicilik değerlendirmeleri görgül olarak test edilmiştir. Katılımcıların çekicilik raporlarına uygulanan Çok Boyutlu Ölçekleme (ÇBÖ) analizi, değerlendirmelerin vücut ağırlığından ziyade, bel- kalça oranı boyutu temelinde yapıldığına işaret etmiştir. ÇBÖ sonuçları, göz-izleme sisteminden elde edilen verilerle de desteklenmiştir. Öte yandan bulgular çekicilik değerlendirmeleri bakımından kadın ve erkek katılımcıların tercihlerinin farklılaştığına işaret etmektedir. Göz-izleme sistemi verileri, çekicilik tercihlerinde gözlenen söz konusu farklılığı açıklamaya yönelik destekleyici bulgular sağlamıştır. Bu farklılık bağlamında, bel-kalça oranının erkek için adaptif önemi evrimsel açıdan tartışılmıştır. Ek olarak, sunulan çalışmanın önemi, literatürde devam eden yöntemsel tartışma ve sorunlara çözümler üretmiş olması bakımından da değerlendirilmiştir.

This study attempted to investigate the relative role of body weight and waist-to-hip ratio (WHR) on judgements of female physical attractiveness. The sample has consisted of 50 male and 50 female participants who are reportedly heterosexual with an age range of 18-22 years. Using a self-report technique, the participants judged the 12 three- dimensional female figures with different body weight and waist-to-hip ratios for their attractiveness. The participants’ visual responses to the figures were recorded to test their judgements of attractiveness empirically. Overally, the Multi Dimensional Scaling (MDS) analysis indicated that the participants’ judgements for attractiveness were mainly based on the WHR dimension. MDS data were reinforced by the data obtained from the eye-tracking system. The descriptive data suggested some sex differentiation in attractiveness ratings of the participants. The eye-tracking data provided clarifying information for these sex differences. The findings were discussed under the illumination of evolutionary hypotheses. Some methodological considerations were elaborated, and a set of resolutions were proposed.