80'lerde ivme kazanan psikoterapi araştırmaları, yaklaşımlardan bağımsız olarak, terapötik ittifak olgusunun değişimin en iyi yordayıcısı olabileceğine işaret etmiştir. Buradan hareketle, terapist ve hasta arasında iyi bir ittifakın kurulabilmesini etkileyen değişkenlerin neler olduğu, yeni dönem psikoterapi araştırmalarını meşgul eden bir soru haline gelmiştir. Önemli bir gelişme olarak, psikoterapinin bir tür düzeltici bağlanma yaşantısı olarak kavramsallaştırılmasıyla birlikte, bağlanma kuramı terapötik ittifakın oluşumunu anlamada bütünleştirici bir çerçeve olarak önerilmiştir. Bu yazıda, terapist ve hastanın bağlanma yönelimlerinin iyi bir ittifak gelişiminde oynadıkları rolü inceleyen araştırmaların gözden geçirilmesi amaçlanmıştır. Genel olarak değerlendirildiğinde, güvenli bağlanma biçimi ile terapötik ittifak arasında gözlenen pozitif ilişki, araştırmaların ortak noktasını oluşturmaktadır. Bununla birlikte, bazı güvenli olmayan bağlanma biçimleriyle de terapötik ittifak arasında pozitif bir ilişki gözlenmektedir. Ayrıca, terapistlerin de güvenli olmayan bağlanma biçimleri veya olumsuz kişilerarası özellikleri sergileyebildikleri dikkati çekmektedir. Aktarılan bulguların önemli bir klinik doğurgusu, doğru tekniğin doğru soruna uygulanması anlayışının, 2000'li yıllarda yerini doğru terapist ve doğru hasta eşlemesine bırakmasıdır. Bu açıdan, bağlanma kuramının piskoterapi araştırmalarına yeni bir pencere açtığı ve ilerideki araştırmalar için anlamlı bir çalışma alanı olabileceği düşünülmektedir.

The 80's have witnessed a large body of psyhotherapy research, which has pointed out that thetherapeutic alliance might be the best predictor of therapy outcome. Thus, psychotherapyresearchers have begun to focus on exploration of the factors which lead to a good therapeuticalliance. Accordingly, a number of researchers have proposed attachment theory as a unifiyingframework that ties independent lines of research together (e. g. Mallinckrodt, 2000). The purposeof this paper is to review studies that invstigate the role of attachment styles in alliancedevelopment, from both patients' and therapists' points of view. An overall evaluation of thefindings reveales that a secure attachment orientation is associated with a good therapeuticalliance. However, some insecure attachment orientations are also associated with a goodtherapeutic alliance. Furthermore, therapists themselves might exhibit some insecure attachmentorientations or maladaptive interpersonal characterisitcs. An important clinical implication ofthese findings might be that in the 2000's , a good therapist-patient match will receive greaterconsideration than an accurate therapy technique-problem match. Therefore, attachment theorycan be useful in understanding how the alliance is constructed. Thus, examining attachmenttheory in terms of the psychotherapy relationship seems to be a worthwhile endavour for furtherresearch.