Mekanlar kişinin kimliğini inşa eden yapılar arasında önemli bir yer tutmaktadır. Birey, başkalarıyla etkileşime girdiği gibi mekanlarla da etkileşim halindedir ve bu etkileşim karşılıklı ilerler. Mekanlara kimlikler atayan bireyler mekanlara göre kendilerini ve başkalarını da konumlandırırlar. Mekan savunuları, mekan aidiyetinin politik boyutunu gözler önüne serdiğinden söylemsel olarak çalışılması zengin bir temadır. Bu araştırmada, Emek Sineması’nı yenileme projesine karşı başlatılan mücadelenin aktörlerinin anlatılarında görünür olan farklı konumlandırmalar, mekan kimlikleri ve mücadele temsilleri çalışılmıştır. Eleştirel söylemsel psikoloji yönelimli anlatı analizi sonucunda, mücadelenin sebeplendirilmesinde bireyselden kolektife (ideolojik söyleme) doğru çeşitlenen temsillere rastlanmıştır. Konuşmacı mücadelenin temsil edilişine göre mekanı, kendini ve başka grupları farklı konumlara yerleştirmektedir. Mücadeleyi meşru kılma pratikleri arasında en çok ideolojik retorikten beslenen anlatılarda temsiliyet kaygısı güdüldüğü sonucuna varılmıştır.

Places hold a crucial role in constructing one’s identity. Just like interacting with other humans, individuals also interact with places and that interaction happens to be mutual. Positioning others and oneself based on the place is just as possible as relating identities to a place. Defenses of places shine a light on the political aspect of place attachment; discursive analysis of place defense is thus very substantial. In this study, the narratives of actors who are part of the resistance against the renewal project of Emek Movie Theater are analyzed based on representations of struggle, different positioning of individuals and identities attached to the cinema. After conducting a narrative analysis through the lens of critical discursive psychology, it is realized that the speaker positions herself, others and the place based on the desired representation of struggle. It is observed that representations of the struggle range from personal narratives to narratives that are inclusive of the collective and an ideological rhetoric. In conclusion, among all the legitimization tactics for resistance, narratives that are inclusive of ideological rhetoric are the ones that are most caring for representation.