Nöropsikiyatri Arşivi; 2012;49(4):300-303
Multipl Skleroz’da Tedavi, Özürlülük ve Depresyon Arasındaki İlişki
N Tanık, A Aydın, Y Selvi, M Güleç, Ö Anlar, T Tombul
Van Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Van
Amaç: Multipl Skleroz’da (MS) tedavi için kullanılan ilaçların ve hastanın özürlülük
durumunun MS’de görülen depresyonu ne ölçüde etkilediğinin araştırılması
amaçlanmıştır.
Yöntem: Çalışma örneklemi için 52 MS’li hasta ve 48 sağlıklı kontrol grubu
çalışmaya alındı. Çalışmaya alınan MS hastalarına Beck Depresyon Envanteri (BDI)
ve EDSS (Genişletilmiş Özürlülük Durum Skalası), kontrol grubuna ise BDI
uygulandı. Psikiyatrik bozukluklar DSM-IV Eksen I Bozuklukları için Yapılandırılmış
Klinik Görüşme (SCID-I) ile tespit edildi.
Bulgular: Gruplar sosyodemografik özellikler yönünden benzer bulundu. MS’in
ortalama başlangıç yaşı 29,1+1,2 olarak saptandı. Depresyon hem MS grubunda hem
de kontrol grubunda cinsiyet açısından farklılık göstermedi. MS grubunun %71,2’sini
relapsing-remitting MS, %13,5’ini sekonder-progresif MS, %11,5’ini relapsingprogresif
MS ve %3,8’ini primer-progresif MS oluşturdu. MS hastalarında depresyon
oluşma olasılığının 12 kat arttığı görüldü. Hastanın yaşı, atak sayısı ve hastalık süresi
ile MS’de depresyon gelişme riski arasında anlamlı bir ilişki olmadığı tespit edildi.
Özürlülük durumunun (EDSS puanları) artmasıyla depresyon oluşma riskinin arttığı
gözlendi. Azatioprin kullananların tamamında, IFNbeta-1a s.c kullananların
%88,8’inde, tedavi almayan grubun %78,5’inde, kontrol grubunun ise %14,5’inde
depresyon tespit edildi. Yapılan analizlerde depresyonu olan ve olmayan MS
hastaları arasında tedavi yaklaşımı bakımından anlamlı farka rastlanmıştır (p<0,01).
Analizlerde MS tanısı alan hastaların depresyona girme risklerinin kontrol grubuna
göre istatistik olarak önemli ölçüde yüksek olduğu bulunmuştur.
Sonuç: Bu çalışmada özürlülük durumunun tedavi biçiminden bağımsız olarak
depresyonla ilişkisi olduğu gösterilmiştir.
The Association of Depression with Treatment and Disability in Multiple Sclerosis
Background: To investigate the effects of disability and specific treatments on
depression associated with multiple sclerosis (MS).
Methods: Fifty-two patients with MS (patient group) and 48 healthy subjects
(control group) participated in the study. While the Beck Depression Inventory
(BDI) and the Expanded Disability Status Scale (EDSS) were administered to the
patients, healthy controls filled out only the BDI. Psychiatric disorders were
determined using the Structured Clinical Interview for DSM-IV Axis I Disorders
(SCID-I).
Result: Both groups were found to be identical in their socio-demographic
properties. The mean age of onset of MS was 29.1±1.2 years. There was no
difference between males and females in terms of depression. The patient group
consisted of patients with: relapsing-remitting MS (71.2%), secondary-progressive
MS (13.5%), progressive-relapsing MS (11.5%), and primary-progressive MS (3.8%).
A 12-fold increased risk for depression was found among patients with MS. Age,
attack number and illness duration did not correlate significantly with risk for
development of depression in MS. However, a significant relationship was found
between EDSS scores and the risk for the development of depression. Depression
was detected in patients using azathioprine (100%), interferon beta-1a SC (88.8%)
and in patients not receiving any treatment (78.5%).
Conclusion: This study indicates that, disability is an important risk factor for the
development of depression, irrespective of the treatment modality