Kendini yaralama davranışı (self-mutilasyon, self-injury, self-harm) bilinçli bir intihar amacı olmaksızın, tasarlanmış bir şekilde beden dokularına zarar verici karmaşık bir grup davranış olarak tanımlanmaktadır. Döğme, dini ayinlerde zincirle vurma, şiş batırma gibi kişinin kendi dokularına zarar verdiği tasarlanmış ve intihara yönelik olmayan kültürel olarak kabul gören davranışlardır. Bir belirti olarak kendini yaralama davranışı ağır mental retardasyon gösteren kimselerde, borderline ve diğer kişilik bozukluklarında, yeme bozukluklarında ve yapay bozukluklarda görülen bir durumdur. Bu yazının amacı kendini yaralama davranışının etiyolojisinin, kliniğinin ve tedavisinin gözden geçirilmesidir.

Self-injurious behavior (self-mutilation, self-harm) has been described as a complex group of behavior resulting in deliberate destruction of body tissue without conscious suicidal intent. Deliberate, nonsuicidal destruction of one's own body tissue, occurs in such culturally sanctioned practices as tattooing, body piercing and healing, spiritual and order preserving rituals. As a symptom self-injurious behavior is common among people with severe mental retardation, borderline and other personality disorders, eating disorders and factitious disorder. The purpose of this paper is to review etiology, clinical features and therapy of the self injurious behavior.