Nöropsikiyatri Arşivi; 2013;50(2):122-129
Majör Depresif Bozuklukta Düzelmenin Öngörücüleri
C Akkaya, SS Eker, A Sarandöl, Ş Cangür, S Kırlı
Uludağ Üniversitesi, Bursa
(MDB) düzelmenin öngörücülerinin araştırılması amaçlanmıştır.
Yöntem: Bu çalışmanın örneklemi, MBD’de AD etkinliğini araştıran, 4 çalışmaya ait veri
havuzundan oluşturulmuştur. Bu çalışmada 178 hasta, son vizit olan vizit 5’te düzelip
düzelmediklerine göre 2 gruba ayrıldı. Böylelikle hastalar kullandıkları AD’den bağımsız
olarak sosyodemografik ve klinik özellikleri açısından birbirleriyle karşılaştırıldı.
Bulgular: Düzelen ve düzelmeyen hastalar arasında sosyodemografik ve hastalık
özellikleri açısından herhangi bir fark bulunamamıştır. Beşinci vizitte düzelen
hastaların düzelmeyenlere göre birinci vizitte daha düşük Hamilton Depresyon
Derecelendirme Ölçeği (HAM-D), Montgomery-Asberg Depresyon Değerlendirme
Ölçeği, Hamilton Anksiyete Değerlendirme Ölçeği ve Klinik Global Değerlendirme
Ölçeği-Hastalığın Şiddeti değerleri ile daha yüksek Sosyal Uyum Kendini
Değerlendirme Ölçeği (SUKDÖ) değeri gösterdikleri tespit edilmiştir. Tedavinin
başındaki ölçek değerlerinin (HAM-D ve SUKDÖ) düzelememe üzerinde bir risk
faktörü olup olmadıklarını belirlemek amacıyla oluşturulan lojistik regresyon modeli
anlamlı bulunmuştur (?2=22,692 p<0,001). Bu model için düzelememe değişkeninin
doğru sınıflandırma oranı %66’dir. Modelde 1. vizit HAM-D ve SUKDÖ ölçek
değerleri, istatistiksel olarak anlamlı risk faktörleridir (p<0,001). HAM-D değişken
değeri artıkça düzelememe riski 1,095 (Odds oranı için %95 güven aralığı:
1,045–1,147) kat artarken, SUKDÖ değişken değerinin düşük olması ise riski 1,076
(Odds oranı için %95 güven aralığı: 1,042–1,114) kat artırır. Bu model aracılığıyla her
bir birey için düzelememe olasılığı “p(Düzelememe)=1/[(1+exp(-0,093×V1HAMD+
0,075×V1SUKDÖ)]” eşitliği kullanılarak tahmin edilebilir.
Sonuç: AD tedavi ile düzelmeyi öngörmekte başlangıçta kaydedilen
depresyonun, anksiyetenin ve sosyal uyum bozukluğunun şiddet düzeyinin etkili
olduğu saptanmıştır.
The Predictors of Remission in Major Depressive Disorder
Background: We aimed to determine the predictors of remission in major
depressive disorder (MDD) with antidepressant treatment (AT).
Methods: The subjects were recruited from the databases of the previous four
studies. 178 patients were separated in to two groups at the final visit regarding
remission. The patients were analyzed in terms of sociodemographic and clinical
features regardless of their AT.
Results: The difference in sociodemographic and clinical features was
insignificant between the groups. Remitted patients had lower scores on the
Hamilton Depression Rating Scale (HDRS), Montgomery-Asberg Depression
Scale, Hamilton Anxiety Rating Scale, and the Clinical Global Impression Scale
compared to baseline whereas Social Adaptation Self-evaluation Scale (SASS)
scores were higher. To evaluate the impact of basal scores of HDRS and SASS on
non remission rates, logistic regression analysis was performed. The analysis
result was significant (p<0.001). Valid classification rate was 66% for this model.
For this model, the scores of HDRS and SASS at visit 1 are significant risk factors
for non-remission (p<0.001). As the value of HDRS increases, the risk of nonremission
increases 1.095 fold (Odds ratio 95%, confidence interval: 1.045–1.147),
whereas as the value of SASS decreases the risk of non-remission increases
1,076 fold (Odds ratio 95%, confidence interval: 1.042–1.114). For each patient,
non-remission possibility can be predicted by “p(non remission)=1/[(1+exp
(-0,093×V1HDRS+0,075×V1SASS)]” equivalent via this model.
Conclusion: The findings of the present study suggest that severe level of depression,
anxiety and social maladaptation at baseline are more likely to predict remission.