Şizofreni ve aile arasındaki ilişkiye tarihsel gelişimi açısından bakıldığında psikolojik kuramı savunan çoğu araştırmacının aileyi hastalığın önemli bir nedeni olarak kabul ettiği görülmektedir. Ruh sağlığı çalışanlarıyla ailelerin ilişkisine fazlasıyla zarar vermiş olan söz konusu kuramlar günümüzde geçerliliğini yitirmiştir. Biyolojik ve çevresel etkenleri bir arada değerlendiren yatkınlık-stres modeli şizofreninin gelişimini ve yinelemeleri açıklamada bir kavrayış sağlamaktadır. Aile tedavi planına dahil edilmelidir. İlk psikotik atak ya da akut alevlenme nedeniyle hastaneye yatış, ailelerle bağlantı kurmak için uygun dönemlerdir. Ailelere suçlamadan, destekleyici ve eşduyuma dayalı bir tutumla yaklaşılmalıdır. Aileye yönelik girişimlerin çoğu “ruhsal-eğitim” başlığı altında yer alabilmekte ya da ruhsal-eğitim söz konusu girişimin özünü oluşturmaktadır. Aileye yönelik girişimler aile üyelerini hastalıkla ilgili olarak bilgilendirmeyi; stres etkenlerini azaltma ve hastalığın neden olduğu zor ve stresli durumlarla daha etkin biçimde başa çıkma yöntemlerini öğretmeyi içermelidir. Depreşme ve yeniden hastaneye yatış oranlarını azaltan ruhsal-eğitimsel girişimler kapsamlı bir psikososyal tedavi programının ayrılmaz parçası olmalıdır. Bunun yanı sıra aileler sivil toplum örgütlerine katılmaları konusunda desteklenmelidir.

When the relationship between schizophrenia and family is investigated in a historical context, it is seen that most investigators supporting psychological theory consider the family to be the cause of the disease. These theories, which have damaged the relationship between the clinician and the family members, have lost their validity during the last forty years. The development of vulnerability-stress models that incorporated both biological and environmental factors is explaining both the development of schizophrenia and the occurence of subsequent episodes. Family should be included in the treatment plan. Hospitalization due to the first psychotic episode or further psychotic recurrences is the most convenient periodfor establishing contact with the families. One should approach the family in a supportive and empathic manner, without putting any blame on them. Most of these family intervention programs can be subsumed under the category of “psychoeducation” or at least contain psychoeducation as an essential component. Interventions programs should provide information about schizophrenia to all family members; teach methods of decreasing environmental stress; help to cope more effectively with difficult and stressful situations associated with the illness. The psychoeducational family interventions reduce the relapse and re-hospitalization rates of schizophrenic patients. Psychoeducation for families should become a basic part of a comprehensive psychosocial treatment package that is offered to all schizophrenia patients. In addition to, families should be supported in terms of joining nongovernmental organizations.