Amaç: Tedavi için başvuran çiftlerin evlilik doyumları ve çift terapisiyle ilgili beklenti ve görüşleriyle ilişkili etmenleri incelemektir. Yöntem: Çiftler sosyodemografik, evlilik ve klinik özellikler ile şiddet, tedavinin başarı şansı ve gösterebilecekleri çaba, evlilik doyumu, iletişimde sıkıntılar ve ruhsal sorunlarla ilgili soru ve ölçümler içeren bir anket formunu doldurdu. Veriler Ki-kare, t-testi, Pearson momentler çarpımı bağıntı katsayısı ve çoklu regresyon analizi kullanılarak çözümlenmiştir. Bulgular: Evlilik tedavisinin başarı şansı %66 ve terapide gösterilebilecek çabanın miktarı %81 olarak belirlendi. Şiddet sayısı hem kadın hem de erkeklerin evlilik doyumunu azaltırken, çocuk sahibi olma erkeklerin, geç evlenme ise kadınlarınkini arttırmaktadır. İletişimde eşin olumsuz davranışları erkeklerin, korku ise kadınların evlilik doyumlarını azaltmaktadır. Yüksek evlilik doyumu erkeklerin tedavinin başarı şansına ilişkin algılarını arttırırken, evlilik sorunlarını eşlerine atfetmeleri azaltmaktadır. İletişimde korku kadınların tedavinin başarı şansına ilişkin algılarını azaltmaktadır. Evlilik doyumu erkeklerin terapide gösterebilecekleri çabanın miktarını arttırmaktadır. Tedavinin başarı şansını yüksek görme ve evlilik sorunlarını eşlerine bağlama kadınların terapide gösterebileceklerini düşündükleri çabanın miktarını arttırırken şiddet azaltmaktadır. Sonuç: Şiddet, iletişim, evlenme yaşı, çocuk sahibi olup olmama ve evlilik sorunlarına ilişkin atıflar, evlilik doyumu katılımcıların tedavinin başarı şansı ve gösterebilecekleri çabanın düzeyiyle ilgili algılarını etkilemektedir. Bu yüzden tedaviye başvuranların değerlendirmesi ve tedavilerinin planlanmasında sözü edilen etmenlerin göz önünde bulundurulması yararlı olacaktır.

Objectives: To investigate factors related to marital satisfaction
and views about marital therapy in couples
applying for treatment. Method: 34 couples filled in a
questionnaire containing questions about sociodemographic-
clinical-marital features and participants' expectations
from and their anticipated level of effort in marital
therapy as well as measures of marital satisfaction,
communication problems and mental health. Chi-square,
t-test, Pearson product moment correlation coefficient
and multiple regression analyses were used to analyze
the data. Results: The success of marital therapy
was estimated to be 66% and the amount of effort as
81%. While violent events decreased both men's and
women's marital satisfaction, having child(ren) for men
and marrying at an older age for women increased marital
satisfaction. Spouses' negative behaviors in communication
reduced men's and fear reduced women's marital
satisfaction. While marital satisfaction increases men's
perceived efficacy of marital therapy, attributing marital
problems to their spouses decreases it. Fear in communication
reduce women's perceived efficacy of marital
therapy. Marital satisfaction increases men's anticipated
level of effort in therapy. While perceived efficacy of
treatment and attributing marital problems to husband
increase women's anticipated levels of effort in therapy,
having experienced marital violence decreases it.
Conclusion: Violence, communication, age of marriage,
having child(ren) or not, attribution of marital problems
and marital satisfaction influence participants' perceptions
of the efficacy of treatment and the anticipated
levels of effort in therapy. Therefore, these factors should
be taken into account for the assessment and treatment
planning of persons applying for marital therapy