Ruhsal sorunlar diyabet gelişiminde ve şiddetlenmesinde önemli bir risk etkeni olarak rol oynamaktadırlar. Tip II diyabet gibi bazı bedensel hastalıklar
genel topluma göre şizofreni hastalarında daha sık ortaya çıkmaktadır ve şizofreni hastalarında olumsuz gidiş ve ölüm riski daha fazladır.
Özellikle ruhsal hastalığın yozlaştırıcı özelliği nedeniyle öz bakımdaki azalma ve kullanılan psikotrop ilaçların olası metabolik yan etkileri tıbbi
sorunların boyutunu arttırmaktadır. Major depresyonun en ciddi komplikasyonu ölümdür. Depresyonun diyabet üzerine olumsuz etkileri arasında
glisemik kontrolde kötüleşme, retinopati ve nefropati gibi birçok diyabet komplikasyonunun şiddetinin artması, cinsel işlevlerde ve genel işlevsellikte
bozulma, kardiovasküler risk etkenlerinin şiddetinin artması ve daha yüksek mortalite sayılabilir. Bipolar bozukluk tanılı hastaların yaşamlarının
önemli bir kısmı depresif dönemlerle geçtiğinden, bu risk etkenlerini azaltmak için ihtiyaç duydukları motivasyon ve disiplini de yitirdikleri
gözlenmektedir. Ayrıca birinci basamak bakım şartlarında bipolar bozukluk tanısı gözden kaçmakta veya yanlış tedavi rejimleri nedeniyle tedavi
daha karmaşık hale gelebilmektedir. Hipotalamo-hipofizer-adrenal eksen hiperaktivitesi ve ruhsal stres pek çok major depresyon hastasında
sempatomedüller aktivasyonu indüklemektedir; bu da glikoz transportunda azalmaya ve insülin direncine yol açmaktadır.

Mental health problems are important risk factors for development and exacerbation of diabetes. Somatic medical conditions such as type
II diabetes occurs more frequently in individuals with schizophrenia than in the general population and individuals with schizophrenia
are also at increased risk for negative health outcomes and mortality. Due to the degenerative feature of mental illness, especially self-care
reduction and possible adverse metabolic effects of psychotropics increase the size of the medical problems. The most serious complication
of major depression is death. The negative impacts of depression upon patients with diabetes include worsening of glycemic control,
increase in severity or number of diabetic complications such as retinopathy and nephropathy, worsening of sexual and global functioning,
increased likelihood of cardiovascular risk factors and higher all-cause mortality. Because patients with bipolar disorder spend most of
their time in the depressive phase of the illness, there is often a loss of the discipline and motivation required to reduce such medical risk
factors. It would appear that bipolar disorder itself is generally under-recognized in primary care settings. Relevant in this regard are the
hypothalamic-pituitary-adrenal axis hyperactivity and mental stress-induced sympathomedullary activation in many patients with major
depression, which can contribute to decreased glucose transport and insulin resistance, respectively.