Asya’nın uçsuz bucaksız ovalarında otururlardı bir
zamanlar. Ulu dağlardan akan şırıl şırıl ırmaklar, o
dağların doruklarına yakın yayılan geniş yaylalarda
yayarlardı hayvanlarını, sürülerini. Madenlere de eni
konu hâkim olmuşlardı ki bir kuraklık başladı. O geniş
otlaklar, ovalar ot bitmeyen çöllere kestiler. Gittikçe
küçülen verimli vadilere toplanıp birbirlerine de
sokulmaya başladılar. Ama daha çevrede oturan ve
şimdi çoraklaşmış topraklardaki ahalinin bu az sayıdaki
vadilerde gözü vardı. Yağı olup saldırdılar bunlara.
O zaman bunlar da tası, tarağı toplayıp umutla
yollara düştüler. Göçleri aylar, yıllar sürdü. Bambaşka
dağları aştılar, bütün bütün başka yaylalardan, ovalardan
geçtiler. Sonunda bir yere vardılar ki, orada
iki büyük ırmak gürül gürül akmakta, ikisi arasında
verimli topraklar uzanmaktaydı. Yurt tutmaya karar
verdiler buraları. Ama çevrelerinde umarsız, yoksul
insan kitleleri vardı.