İlk çağlardan bu yana tanımlanmış, ciddi bir hastalık veya yaralanma süreci içinde ölüme çok yaklaşan veya
öldüğüne inanılan ancak sonrasında yaşama döndürülen veya canlandırılan kişilerin bildirdik¬leri karmaşık
ve subjektif yaşantılar, ölümden dönme yaşantıları olarak adlandırılmıştır. Önceleri daha çok din ve parapsikolojinin
ilgi alanına giren bu konu, daha sonra bazı öncü bilim adamlarının araştırmaları sayesinde, tıp
biliminin ve psikiyatrinin ilgisini çekmiş, çeşitli çalışmalar yapılarak gizemli, doğaüstü olarak tanımlanan bu
yaşantıların nedenleri aydınlatılmaya çalışılmıştır. Bu yazıda ölümden dönme yaşantıları tanımlaması, sıklığı ve
yaygınlığı, niteliklerini etkileyen etmenler, nedenine yönelik kuramsal açıklamalar, yaşam üzerindeki etkileri
ele alınarak gözden geçirilmeye çalışılmıştır.

The experiences of persons who almost die in the course of severe illness or injury, or who are believed to be dead but subsequently
revive or are resuscitated have been described consistently since antiquity. These profound and subjective experiences are called as near-death
experiences. Interest in these phenomena was largely in the province of religion and parapsychology, until when this subject has drawn
the attention of some psychiatrists and medical workers. Thereafter, many studies have been conducted in order to enlighten the etiology
of these mystic and transcendental experiences. In this article, near-death experiences is reviewed in terms of description, incidence and
prevalence, factors that affect the occurrence and quality of experiences, the theoretical explanations of near death experiences, the consequences
in life and clinical implications.