İnme, akut dönemde hayatı tehdit eden bir hastalıktır. Bu dönem geçtikten sonra oluşan nörolojik sekeller kişi, sosyal çevresi ve devlet için önemli yük oluşturmaktadır. Bu yükün en aza indirilmesi için tüm faktörlerin gözönüne alınarak uygun rehabilitasyon programları yapılmalıdır. Sonuçta erişilecek en yüksek yaşam kalitesi (YK) kişi ve ülke yükünü azaltacaktır.

Çalışmamızda Şubat 1994-Mayıs 1996 yılları arasında kliniğimize yatan ve Akut CVA tanısı alan 71 hasta alındı. Ortalama yaşın 61 ±13.38 (35-88 yaş) olduğu hastaların % 52'si kadın ve % 48'i erkekti. Hastalar yaş, cins, medeni hal, eğitim, iş, lezyon lokalizasyonu ve tipi, paralitik taraf ve afazi yönünden kaydedildi. Hastalara inme öncesi YK ve Fonksiyonel Bağımsızlık Ölçeği (FBÖ) verildi. 3. haftadan sonra uygun rehabilitasyon programına alınan hastalara 3., 6. ve 12. aylarda aynı 154:ekler tekrarlandı. Ayrıca tüm hastalara 1. yıl sonunda Hamilton Depresyon Skalası uygulandı.

Hastaların % 76.1'sı iskemik ve % 24.9'u hemorajik CVA idi. Lezyon lokalizasyonu 34' ünde solda, 37'sinde sağdaydı. 41' i tam, 30'u değişik derecelerde paralitikti. I. yılın sonunda nörolojik defisit oranı % 68 idi. YK inme öncesinde 20.31±6.20, 1. yılın sonunda 9.38±7.63 idi. En belirgin düşüklük ev aktivitelerindeydi. İleri yaş hem YK hem de FBÖ ile ters orantılıydı. Oturma dengesi, mesane ve barsak kontrolu gibi entegre fonksiyonlardaki bozukluk fiziksel bağımsızlığın belirlenmesinde etkiliydi.