Disülfiram, alkol bağımlılığı tedavisinde 50 yıldan uzun süredir etkinliği bilinen bir ajandır. Disülfiram kullanılırken alkol alınırsa, toksik bir ara metabolit olan asetaldehit vücutta birikerek rahatsız edici yan etkilere neden olur. Ancak yeterli etki gösterebilmesi için günlük olarak oral alınması gerekmektedir. Bu nedenle kullanımındaki en önemli zorluğu tedavi uyumsuzluğu oluşturmaktadır. Hastalara ilacı kendi başlarına kullanmaları önerildiğinde, çoğu kısa süre sonra tedaviyi bırakmaktadır. İlacın cilt altına yerleştirilen yavaş salınımlı depo şekli bu uyum sorununu ortadan kaldırabilir. Bu yöntemin etkinliğini gösteren plasebo kontrollü çalışmalar mevcuttur. Bu tedavi ile ek bir “psikolojik olarak caydırıcı” etkinlikten de söz edilebilir. En önemli kısıtlayıcı yönü ise cerrahi işlem gerektirmesidir. Aynı zamanda, işlem sonrası yara yeri enfeksiyonunun ve implante edilen ilacın reddedilmesinin yüksek oranda görülebildiği bildirilmiştir. Buradaki hastamızda da B kümesi ikinci eksen patolojisi nedeniyle tedavi uyumu bozuktu. Sosyal destek sistemlerindeki yetersizlikten ötürü gözlem altında kullanım uygulanamadığı için cilt altı yerleştirme tercih edildi. Bu yazıda, alkol bağımlılığı ve sınır (borderline) kişilik bozukluğu tanıları olan bu hastadaki uygulama ve sonuçlarını bildirerek yöntemin etkinliğinin ve olası komplikasyonlarının tartışılması amaçlandı.

The efficacy of disulfiram has been well known for over 50 [year]s in alcohol dependence management. If disulfiram is in the body, whenever the patient consumes alcohol, it causes accumulation of a toxic intermediate metabolite called acetald§ehyde and produces unpleasant side effects. However, for adequate efficacy, it must be taken per os daily. Therefore, the major difficulty of its usage is compliance of treatment. When patients are recommended to self administer drugs, most of them stop their treatment after a short time. An implantable, slow-release, depot-form of the drug may solve this compliance problem. There are placebo-controlled studies in the literature which prove the efficacy of this procedure. An additional “psychological deterrent” effect can be mentioned with this method. Its most important difficulty is requirement of a surgical approach. Furthermore, high rates of surgical wound infection and rejection of implants have been reported. There was poor treatment compliance of this patient by reason of second axis pathology of cluster B. Implantation is prefered as the route of administration as the drug cannot be used under supervision because of the deficiency of the patient’s social support system. The aim of this article is to discuss the practice and possible complications of disulfiram implantation in the patient with a diagnosis of alcohol dependency and borderline personality disorder.