Amaç: Tip 2 diyabetli hastalarda depresif belirti düzeyinin glisemik kontrol ile ilişkisini araştırmak.
Yöntem: Ayaktan tedavi gören 83 tip 2 diyabet hastasına (yaş ortalaması 50.92±8.42 yıl) yapılandırılmış psikiyatrik görüşme, Montgomery Asberg Depres¬yon Değerlendirme Ölçeği (MADDÖ) uygulandı ve glikozillenmiş hemoglobin A1c (HbAlc) düzeyleri ölçüldü.
Bulgular MADDÖ puanları HbAIc düzeyleri ile ilişkili bulunmadı (r = 0.065, p = 0.561). Depresyon şiddeti ile diyabetin süresi arasında anlamlı bir ilişki belirlenmedi (r = 0.081, p = 0.468). Farklı diyabet tedavileri alan hasta grupları arasında MAD¬DÖ puanları açısından anlamlı farklılık gözlendi (F=5.84, df=3, p<0.001). Sonuç: Bulgularımıza göre, tip 2 diyabetli hastalardan oluşan bu örneklemde depresif belirtilerle glisemik control arasında anlamlı bir ilişki gözlenmemiştir.

Objective: To determine whether the level of depressive symptoms is
associated with poor glycemic control in type 2 diabetes patients.
Method: The sample was comprised of 83 outpatients (mean age 50 92±8.42
[year]s). Participants were applied a structured clinical interview and the
Montgomery Asberg Depression Rating Scale (MADRS). Metabolic control was
measured by glycosylated hemoglobin Ale (HbA1c) levels.
Results: MADRS scores were not correlated with HbA1 c levels (r = 0.065, p = 0.561).
No relationship was found between higher levels of depression and longer duration
of diabetes (r = 0.081, p = 0.468). A significant difference was observed in
MADRS scores with regard to the different treatment regimens (F=5.84, df=3,
p<0.001).
Conclusions: Our data showed no association between depressive symptoms
and glycemic control. The lack of correlation between MADRS scores and
HbAlc levels may be related to the restricted range of depression, the use of
MADRS itself and may be due to the variability in sampling and the eligibility
criteria.