Sessizliğin her konuşmanın ayrılmaz bir parçası olduğunu kabul etmek, bu sessizliklerin ne zaman ortaya çıktıklarını, bir anlamları olup olmadığını çalışmak konusunda bir alan açmıştır. Bu çalışmada, sessizliğin terapi seansı içerisinde hasta tarafından nasıl kullanıldığı ve işlevinin ne olduğu, terapist-hasta diyalogunda nasıl ortaya çıktığı, herhangi bir örüntüsünün olup olmadığı ve konuşmaya etkilerinin neler olduğunun anlaşılması amaçlanmıştır. Bu kapsamda S. Hanım ile araştırmacının psikanalitik yönelimli bir yaklaşım benimseyerek süpervizyon altında yürüttüğü iki adet psikoterapi seansına ait ses kayıtlarının deşifreleri konuşma analizi metodolojisi kullanılarak analiz edilmiştir. Yapılan analizlerin sonucunda hastanın terapistin yorumunu onaylamadığı zamanlarda, kendi çelişkili düşüncelerini konuşurken, terapi sürecinde ele alınan konuyu değiştirirken ve bu konu ile ilgili bir direnç geliştirdiğinde sessizliğe başvurduğu gözlenmiştir. Bununla birlikte, hasta kendisine düşünmek için bir alan oluşturmak istediğinde, kendisinden beklenilen ya da olmak istediği birisi gibi olmaya çalıştığında ve kendisinin kabul etmekte zorlandığı bir durum ortaya çıktığında da sessizliğe başvurmaktadır. Sessizliğin bu şekilde seans içerisindeki çeşitli kullanımları, ilgili literatür çerçevesinde tartışılmıştır.

Accepting that silence is an integral part of every conversation has opened up a field to study about the timing and meaning of those silences in psychotherapy process. Although silence was initially treated as a homogenous concept in psychotherapy literature, it has been defined as an indicator of different processes by different theoretical approaches, as well. In this study, how silence was used by the patient in therapy, what its function was, how it emerged in the therapist-patient dialogue, whether there were any patterns and effects of it on psychotherapy process were discussed. Within this scope, the researcher, who was also the psychotherapist of the analyzed sessions, transcribed two psychotherapy sessions of Miss S. and analyzed them with conversation analysis methodology. Results indicated that Miss S. used silence when she did not approve the therapist's interpretation, when she contradicted with herself, when she changed the topic to which she had a resistance, when she wanted to create space for thinking, when she tried to be like someone as expected from her or someone she wants to be and when some issues aroused that she had difficulty to accept. The usage of silence in those various ways were discussed in the light of relevant literature.