Psikoterapi sürecinde çocuk ve aile ile çalışırken, sıklıkla karşılaşılan problemlerden biri, ebeveynin ideal kendilik nesnesi görevini, kendisine öğretilse dahi üstlenmekte zorlanmasıdır. Uygulama alanında psikoterapist, aile ile ilgili analiz ve değerlendirmeler yapar, çeşitli testler ve klinik görüşme sonrası, aile ile ilgili formülasyonu oluşur. Bu formülasyon çerçevesine göre bir süreç başlar. Aileyle gerekli paylaşımlar yapılır, gerekli terapötik müdahaleler düzenlenir, planlanır, uygun görülen psiko eğitimler verilir ve başvuru problemi, psikoterapistin diliyle yeniden yorumlanarak izah edilir. Çalışmalarımızda görüyoruz ve fark ediyoruz ki tüm bu izahların, psiko eğitim bağlamında verilen bilginin yararı bazı noktalarda tıkanmaktadır. Ve süreçte tekrar fark ediyoruz ki; annenin nesne ilişkisi, çocuk ile ilişkisi üzerinden aktifleşmekte, bu nedenle verilen psiko eğitim ya da bilgi, bu canlı ve güçlü kabul ettiğimiz nesne ilişkisinin etkisinde kaybolmaktadır. Annenin nesne ilişkisinin, annelik etme şekline yansımalarına; alanda çalışan terapistler olarak, gözlemlerimiz, vaka örneklerimiz ve öznel yorumlarımız üzerinden, bütüncül bakış açısı temel alınarak, daha yakından bakmaya çalıştık. Ağırlıklı olarak annenin nesne ilişkisi ve bağlanma stilinin, çocuğu ile bağlanma stiline nasıl yansıdığını, çocukla oluşan taze nesne ilişkisini nasıl oluşturduğunu, deneyime dayalı, incelemeye çalıştık. Bu çalışmamızda, Annenin geçmişinin, çocuğun geleceğine nasıl şekil verdiği üzerine düşünürken, anne ile, annenin nesne ilişkilerine odaklı bireysel psikoterapi çalışmalarının sürece katkısını, bütüncül psikoterapinin bakış açısı çerçevesinde anlamaya çalışmaktayız

When working with children and parents in the psychotherapy process, one of the most frequently encountered problems is that the parent has difficulty assuming the ideal self-object task, even if it is taught. When working with parents, the psychotherapist makes analyzes and evaluations about the family dynamics. After applying various tests and clinical interviews, therapist comes up with a formulation and the therapy process is based on that. Initially the family is informed about the therapist’s observations and a psycho-education program, which is designed for the family’s specific needs, is started. Our clinical experience shows us that in some cases psychoeducation program by itself is not sufficient to resolve the problem. Once we investigate deeper, we find out that the mother’s past and her object relations are triggered through her relationship with her child. Therefore becoming more educated via psycho-education is overshadowed by the traces of the mother’s upbringing. In this paper we aim to show child related problems are resolved better when working with the mother individually. Pscho-education program becomes more effective when the mother starts her own individual therapy and work on her own object relations and attachment history. By providing case studies from our clinical experience, we aim to show how working through with the mother’s past with an integrative psychotherapy approach contributes to child recovery. When using an integrative approach we use; Psychodynamic Theory (Freud, Erikson), Object Relations Theory (Klein, Kernberg, Masterson), Attachment Theory (Bowlby, Ainsworth), Emotion Focused Therapy (Greenberg), and Self Psychology (Kohut).