Dissosiyasyon, normalde bütünlük içerisinde olan bilinç, bellek, kimlik, duygu, algı, beden temsili, motor kontrol ve davranışta ayrışma ve/ya da süreksizlik olması olarak tanımlanmaktadır (APA, 2013). Dissosiyatif bozuklukların, çok sayıda ve yineleyici, erken yaşta başlayan çocukluk çağı travmatik yaşantıları ve intihar girişimleri ile karakterize olduğu belirtilmekte ve psikiyatri ve klinik psikolojide çok eksende incelenmesi gereken bir psikiyatrik tanı grubu olduğu savunulmaktadır. Dissosiyatif bozukluk vakalarının tedavisinde psikoterapi, ilaç ve hipnoz yöntemlerinin kullanıldığı bilinmektedir. Bu bozukluklarda en etkin ve en sık kullanılan tedavi yönteminin ise, psikoterapi olduğu belirtilmektedir. Bu derlemede, dissosiyatif bozuklukların temel belirtileri ve eş tanıları, dissosiyatif bozukluklar ile karıştırılan bazı tanı grupları, psikoterapistlerin tedavide karşılaştıkları bazı güçlükler ve tedavide kullanılan psikoterapötik yaklaşımlar ele alınmıştır.

Dissociation is defined as disintegration and / or discontinuity in conscious, memory, identity, emotion, sense, body representation, motor control and behaviour that are in unity normally (APA,2013). Dissociative disorders are characterized with numerous and repeated, early onset childhood trauma and suicide attempts and they should be investigated in multiaxial in psychiatry and clinical psychology. Psychotherapy, medication and hypnosis are the most used treatment methods in dissociative disorders. The most efficient and frequently used treatment method is psychotherapy. In this review, basic symptoms and comorbities of dissociative disorders, some diagnostic groups that lead to trouble, some encountered difficulties of psychotherapists in treatment and psychotherapeutic approaches that are used in psychotherapy are investigated.