Depresyon, Alzheimer hastalığı başta olmak üzere çeşitli demanslarda oluşan non-kognitif semptom­lardan biridir. Genellikle depresyon hastaların %10 ile %25'inde, genellikle hastalığın erken dönemlerin­de görülür. Hastalar sözel yeteneklerini kaybettikle­rinden hastalığın ileri dönemlerinde depresyonu or­taya koymak zor olmaktadır. Hastalığı ortaya koy­mak için hasta yakınlarından, hasta ile görüşmeden ve klinik gözlemlerden elde edilen bilgilere İlaveten Cornell skalası gibi depresyonu derecelendirme öl­çekleri önerilmiştir. Depresyonlu Alzheimer hastala­rında daha fazla nöropatolojik değişiklikler oluşur. Ayrıca bu hastalarda locus coeruleus'taki nöronlar­da daha fazla kayıp vardır. Bu bölge norepinefrin nörotransmitteri ile ilgilidir. Birçok antidepresifler bu nörotransmitter sisteme etki eder. Depresyonlu de­mans hastalarında yeni antidepresiflerin hem depresif semptomları kaldırdığı hem de kognitif fonk­siyonları düzeltebileceği bilinmektedir.

Depression is one of the noncognitive smptoms known to occur in Alzheimer's disease and probably appears in about 10% to 25% of patients, usually in the earlier stages of disease. Depression may be dif­ficult to assess in patients with severe dementia be­cause of their loss of verbal skills, A number of rating scales such as the Cornell scale have been devised, utilizing informant history to supplement patient in­terview and clinical observation. Alzheimer's patients with a history of depression have more neuropatho-logical features such as neuronal loss, astrocytosis, and numbers of tangles. In addition, these patients have a greater loss of neurons in the locus coerule­us, which is the brainstem nucleus of ascending no­repinephrine neurotransmitter pathways. Many anti­depressants have as their primary site of action this neurotransmitter system. The newer antidepressant treatment in such patients may improve cognitive function as well as depressive symptoms.