Değişik sosyokültürel kökenli hastalardan edinilen deneyimler, bedensel belirtileri ön planda bulunan hastaların her zaman duygularına sözel yolla anlatım veremeyen kişiler olmadıklarını ve bunların düşünce içeriklerinin de, bazı yazarlarca öne sürüldüğü gibi duygu ve dürtülerin oluşturduğu düşlemeden yoksun bulunmadığını göstermektedir. Uygun iletişim koşulları altında, duygularını canlı ve renkli tanımlamalarla sözel yolla açıklamaları sağlanabilmektedir. Somatizasyonda, derinlerde yatan nevrotik öğeler her ne kadar yadsınamazsa da, özellikle geçiş toplumlarındaki kişilerde, sözel anlatıma ket vurulması genellikle toplum tarafından zorlanma ya da bununla bağıntılı olarak, kişinin kendi yarattığı bir sansürün sonucudur. Bu açıdan değerlendirildiğinde somatizasyon psikofizyolojik katılımlı, gerileme niteliğinde bir savunma tepkisi olup, bir yardım çağrısı işlevini üstlenmektedir. Bu sinyalin erken bir dönemde alınıp tanınması, tanı ve tedavi süreci bakımından önem taşır.

Experience with patients from a wide variety of sociocultural groups show that somatizing patients are not always unable to verbally express their emotions and that their thought content is not definitely characterized by an absence of fantasies determined by feelings and drives. Under convenient conditions of communication, it is quite often possible to stimulate them to verbal expression of their feelings which will then be presented in a vivid descriptive manner. Although the deep-lying neurotic elements in this phenomenon cannot be denied, especially in people from transitional societies, the inhibition of verbal expression is more often the result of a socially imposed or, linked with it, self-created censure. With respect to this, somatization is a defense reaction of regressive character with psychophysiological involvements and carries the function of an appeal for help. An early reception and recognition of this signal is of importance in diagnostic-therapeutic procedures.