Amaç: Brezilya’da geliştirilen Epilepsi Damgalanma Ölçeği’nin Türkçe formunun geçerliliğinin araştırılarak sonuçlarının sunulması amaçlandı. Yöntem: Epilepsi Damgalanma Ölçeği’nin Türkçe Formu 33 epilepsili hasta, 25 hasta yakını ve 23 sağlıklı gönüllüde tamamlandı. Tüm gruplardaki katılımcılara ayrı bir odada yalnız olarak açıklama yapıldıktan sonra ölçekteki sorular okundu ve kendilerinin en uygun buldukları seçeneği işaretlemesi istendi. Ayrıca hasta grubuna Beck Depresyon Ölçeği (BDÖ), Hamilton Anksiyete Ölçeği (HAÖ), Short Form-36 (SF-36) Ölçeği uygulandı. Bulgular: Seksenbir denek çalışmaya alındı. Damgalanma ölçeğinin iç tutarlılığını gösteren α Cronbah’ katsayısı hasta grubunda 0.785, hasta yakını grubunda 0.733 ve sağlıklı control grubunda 0.798 bulundu. Ortalama damgalanma ölçek skoru (0=damgalanma yok ve 100=maksimum damgalanmayı gösterir) hasta grubunda 57, hasta yakını grubunda 66 ve sağlıklı kontrol grubunda 65 idi. Her üç grupta da damgalanma ölçeği skorları epilepsili hastaların dışlandığını düşünenlerde düşünmeyenlere kıyasla yüksek saptandı. BDÖ ve kötü fonksiyonellik ile damgalanma ölçeği arasında güçlü bir korelasyon saptanırken HAÖ, epilepsi başlama yaşı, epilepsi süresi, eğitim düzeyi ve sosyal sınıf arasında bir korelasyon saptanmadı. Sonuç: Epilepsi damgalanma ölçeğinin tatminkar bir seviyede geçerliliği ve yüksek iç tutarlılığı vardır. Önyargı ve ayrımcılık epilepsili hastaları ve ailelerini nöbetlerden daha fazla olumsuz olarak etkileyebilmektedir. Bu sorunun farkına varılması, neden olabilecek psikososyal sorunların giderilmesi epilepsili hastaların yaşam kalitelerinin arttırılması açısından gereklidir, bu amaçla epilepside damgalanmanın olumsuz etkilerini en aza indirmek amacıyla epilepside damgalanma ölçeği kültürler arası araştırmalarda, sosyal ve medya kampanyalarında kullanılabilir.

Introduction: We aimed to validate the Turkish version of the Stigma Scale of Epilepsy (SSE) (from Brazil) and present the results. Method: The SSE was completed by 33 patients with epilepsy (PWE), 25 of the patients’ family members, and 23 people from the community. Subjects were interviewed on an individual basis; a physician read the questions and the subjects wrote the answers on a sheet. The form was the same for all subjects. In addition, the Beck Depression Inventory (BDI) and the Hamilton Anxiety Inventory (HAI), Short Form-36 (SF-36) were completed by the subjects. Results: We interviewed 81 subjects. The internal consistency of the SSE showed Cronbach’s a coefficients of 0.785 for the PWE, 0.733 for the family members and 0.798 for the people in community. The mean scores on the SSE were 57 for patients, 66 for family members and 65 for the community where a score of 0 would suggest no stigma and 100would indicate maximum stigma. The SSE scores of patients, family members and the community who believed that patients with epilepsy are stigmatized or rejected were higher than the SSE scores of who did not believe it. Although there were strong correlation between high SSE scores and poor functionality and BDI; there were not any correlation between with SSE and HAI, age of epilepsy onset, time of epilepsy, education, and social class. Conclusion: The SSE has satisfactory content validity and high internal consistency. It allows for the quantification of the real perception of the epilepsy associated stigma. Prejudice and discrimination are often worse than the seizures themselves in terms of the impact on the daily lives of people with epilepsy and their families. Understanding this aspect of epilepsy is important for reducing the burden of epilepsy, and the SSE can be used for cross cultural, media, and social campaigns aimed at minimizing the negative influences of stigma.