Tarihsel süreç içerisinde bazı toplumlar ruhsal sağlık sorunu olan bireylere özel bir önem verip onları toplum içerisine kabul ederken bazı toplumlar ise bu bireylerin davranışlarının önceden kestirilemeyeceği ve diğerlerinin güvenliğini tehdit ettiğine dair düşünceler neticesinde insanlık dışı yaklaşımlar sergileyip toplum dışına itmişlerdir. Günümüzde hastalara yönelik açık düşmanlık taşımayan, görünmezlik çerçevesindeki olumsuz tutumlar, ruhsal sağlık sorunu olan bireylerin sosyalleşmesini engellerken, evlenme, çocuk sahibi olma ve çalışma haklarını, işe alınmalarını, ev kiralamalarını ve diğer insanlara yakın yaşama, sevgiye dayalı ilişkiler kurma, komşuluk yapma olanaklarını kısıtlamaktadır. Bunun sonucunda birey kendini de damgalayarak özgüvende azalma, benlik saygısında düşme, değersizlik, utanç, umutsuzluk gibi olumsuz duygular yaşamaktadır. Kronikleşen hastalık sürecinde ailenin yüksek duygu dışa vurumu, sosyal destek sistemlerinin yetersizliği hastaların "akıl hastası" rolünü içselleştirmedeki en büyük etkiye sahiptir. Ülkemizdeki ruh sağlığı hizmetlerine ayrılan bütçenin yetersizliği, hastalara karşı olumsuz tutumlardan arınmış, insan haklarına saygılı ve etik bir yaklaşım çerçevesinde tanı ve tedavi hizmetlerini yürütecek psikiyatri içi ve dışı kliniklerde çalışan hekim ve hemşire sayısının az olması, tedavi edici ortamın ve ilişkilerin terapötik olmaması hastaların tedavi ve bakım süreçlerini etkilemektedir. Tüm bunlar aslında ruhsal hastalığı olan bireyi olumsuz yönde etkileyen, toplumun, ailenin, medyanın ve sağlık çalışanlarının uyguladığı görünmez bir şiddettin varlığını düşündürmektedir.

Throughout history, while some societies have placed great importance on care for individuals with mental health problems and involved them in daily life, others have ostracized and treated them inhumanely since they have thought these individuals can exhibit unexpected behavior and threaten safety of other people. At present, negative attitudes which are not obviously hostile and difficult to detect prevent individuals with mental health problems from socializing, marrying, having children, getting a job, working, renting a house, living close to other people, establishing relationships and having neighbors. As a result, these restrictions cause them to feel stigmatized, unimportant, embarrassed and hopeless and decrease their self-confidence and self-respect. In the course the disease process which gradually becomes chronic, overexpression of emotions by family members and insufficient social support networks have the greatest role in internalization of being a mental patient. In Turkey, insufficient financial resources allocated for mental health care, presence of few physicians and nurses who offer care to mental patients in psychiatric and non-psychiatric clinics, perform their diagnosis and treatment, respect human rights and act in accordance with ethical principles without negative attitudes towards these patients and nontherapeutic atmosphere and relationships have negative effects on treatment and care processes. They all suggest presence of invisible violence committed by the society, families, media and health staff and having a negative impact on individuals with mental diseases.