Amaç: Depresyon, anksiyete ve dissosiasyon bozukluklarının etyolojisi ve gidişatında çocukluk çağı travmalarının etkisi bir çok çalışmada araştırılmış olmasına rağmen, halen travma türlerinin bu bozukluklar üzerine spesifik etkisi ile ilgili bilgimiz kısıtlıdır. Bu çalışmanın amacı farklı çocukluk çağı travmalarının depresyon, anksiyete ve dissosiasyon belirtilerinin ilişkisi üzerine etkisini araştırmaktır. Yöntem: Çalışmamıza 50 kadın, 50 erkek olmak üzere toplam 100 major depresyon hastası dahil edildi. Çalışmaya katılan hastalara Sosyodemografik Veri Formu, Beck Depresyon Ölçeği (BDO), Beck Anksiyete Ölçeği (BAO) ve Dissosiatif Yaşantılar Ölçeği (DES) uygulandı. Hastaların çocuklukta istismar ve ihmal yaşantıları Çocukluk Çağı Travmaları Ölçeği (CTQ-28) kullanılarak değerlendirildi. Bulgular: Çalışmamızın sonuçları, farklı çocukluk çağı travmalarının depresyon-anksiyete ve dissosiasyon belirtileri arasındaki ilişki açısından pek çok benzerlik ve cinsiyete özgü farklılıklar olduğunu ortaya koymuştur. İlk olarak çocukluk çağı travma mağduru kadınlarda , depresyon-anksiyete ve anksiyete-dissosiasyon semptomları arasında orta derecede bir ilişki saptanırken, erkeklerde depreyon- dissosiasyon belirtileri arasında yüksek dereceli ve doğrudan bir ilişki olduğu belirlenmiştir. İkinci olarak fiziksel istismar hariç tüm ihmal ve istismar türleri maruziyetinde depresyon-anskiyete belirtileri arasında pozitif bir ilişki saptanmıştır. İlginç şekilde, depresyon-dissosiasyon belirtileri arasındaki ilişkinin, duygusal istismar hariç, istismar bildirimi olmayan depresyon hastalarında pozitif yönde anlamlı olduğu belirlenmiştir. Ve son olarak, cinsel istismar hariç, tüm ihmal ve istismar türlerinde anksiyete-dissosiasyon belirtileri arasında pozitif bir ilişki olduğu gözlenmiştir. Sonuç: Çocukluk çağı travmalarının vedepresyon, anksiyete, dissosiasyon semptomları üzerine etkisi ve cinsiyetler arasındaki farklarhakkında bilgi sahibi olmak , depresyon, anksiyete ve dissosiasyon bozuklukları riski ve/veya tedaviye yanıtı belirlemede yardımcı olabilir. Gelecek çalışmaların bu alandaki belirleyiciler ve nedenler üzerine yoğunlaşması gerekmektedir.

Objective: Although several studies have shown that childhood traumas play an important role in the etiology and maintenance of depressive, anxiety, and dissociative disorders, little is known about the relative specificity of several types of childhood abuse and neglect.The aim of this study is to evaluate the impact of specific childhood traumas on the relationship between depression, anxiety, and dissociative symptomatology. Methods: Fifty female and fifty male patients with unipolar depression have been enrolled. All patients were administered sociodemographic data form, Beck Depression Inventory (BDI) and Beck Anxiety Inventory (BAI), and Dissociative Experiences Scale (DES). Experiences of childhood abuse and neglect were assessed by Childhood Trauma Questionnaire (CTQ-28). Results: Our results suggested that there were many similarity and gender-specific differences among the patients with traumatic experiences in terms of relationship between depression, anxiety, and dissociation symptoms. Firstly, female patients with childhood traumas have a moderate association between depression-anxiety and anxiety-dissociation symptoms whereas male patients have a high grade association between depression and dissociative symptoms directly. Secondly, in case of exposure of all abuse and neglect types, except emotional abuse, we found a positive association between depression and anxiety symptoms. Interestingly, except for emotional abuse, depression-dissociation relationship was evident in depressive patients with no maltreatment history. And finally, we found a positive relationship between anxiety and dissociation symptoms in all types of maltreatment exposure, except for sexual abuse. Conclusions: Information about childhood trauma history and gender-specific differences among symptoms would additionally help to identify individual’s risk for depressive, anxiety or dissociative disorders and/ or predict response to treatment. Future studies should focus on prospective examinations of potential predictors and mediators in this area.