Amaç: Eroin bağımlılığının etiyolojik nedenlerinin anlaşılması, bu hastalığın önlenmesinde ve tedavisinde önemli bir katkı sağlayacaktır. Son yıllarda yapılan çalışmalar, bağımlılık gelişiminde ödül yolaklarının ve dopaminerjik sisteminin önemini vurgulamaktadır. DRD2 TaqIA gen polimorfizminin hipodopaminerjik aktiviteye neden olarak ödül sistemini etkilediği ve madde bağımlılığı gelişimine neden olabileceği düşünülmektedir. Bu çalışmada, TaqIA polimorfizminin eroin bağımlılığı ile olası ilişkisinin incelenmesi amaçlanmıştır. Yöntem: Bu çalışmaya Ankara Numune Hastanesi Alkol Madde Tedavi ve Eğitim Merkezi’ne tedavi için başvuran, DSM-IV ölçütlerine göre yapılan klinik değerlendirme sonucu eroin bağımlılığı tanısı alan 100 hasta alındı. Kontrol grubu olarak çalışmaya katılmayı kabul eden, hasta grubuyla yaş ve cinsiyet bakımından eşleştirilmiş 100 sağlıklı gönüllü alındı. Bulgular: Hasta grubu ve kontroller arasında A1 aleli taşıyıcılığı açısından istatistiksel olarak anlamlı fark yoktu. Hasta grubunun A1 aleli taşıyıcılığına göre iki gruba ayrılmasıyla yapılan değerlendirmede madde kullanım özellikleriyle A1 aleli arasında istatiksel olarak anlamlı bir ilişki saptanmamıştır. Sonuçlar: Çalışmamızın sonuçları, ödül yolaklarıyla ilişkili olduğu bilinen TaqIA polimorfizminin tek başına eroin bağımlılığı gelişimi ile ilişkili olmadığını göstermektedir. Bu çalışma, karmaşık bir yapıya sahip olan eroin bağımlılığının tek bir genetik faktörle açıklanamayacağını, genetik faktörler kadar başka faktörlerin de eroin bağımlılığı gelişiminde rol oynayabileceğini, bağımlılığa neden olan genetik faktörlerin bulunabilmesi için çok daha geniş örneklemlerde, farklı genlere ve gen-gen etkileşimlerine bakılması gerektiğini düşündürmektedir.

Objective: To understand the etiologic reasons of heroin addiction will make an important contribution to the prevention and treatment of this disease. It is thought that DRD2 TaqIA gene polymorphism affects the reward system by causing hyperdopaminergic activity and thereby might also lead to the development of substance addiction. The purpose of this study is to examine the possible relation between TaqIA polymorphism and heroin addiction. Methods: One hundred patients, who applied to Ankara Numune Hospital Alcohol and Substance Treatment and Training Centre for treatment and were diagnosed with heroin addiction as a result of the clinical evaluation that was conducted in accordance with DSM-IV were included in this study. One hundred healthy volunteers, who accepted to participate in the study as the control group and were matched with the patient group in terms of age and gender, were involved. Results: There was no statistically significant difference between the patient and control groups in terms of A1 allele carrier. As a result of the evaluation that was performed by dividing the patient group into two groups according to A1 allele carrier, no statistically significant relation was determined between the substance-use features and A1 allele. Conclusion: DRD2 TaqIA polymorphism, which is known to be associated with reward pathways, cannot be a genetic factor that is effective on the development of heroin addiction alone and it is required to consider different genes and gene-gene interactions in broader sample groups in order to determine the genetic factors causing the addiction.