Amaç: Bu çalışma, “Bağımlılığı Önlemede Akran Eğitimi Programı” nın bir Endüstri Meslek Lisesi, Anadolu Lisesi ve Kız Meslek lisesi öğrencilerinin bağımlılık ile ilgili bilgi düzeyine ve bağımlılıktan korunmada algıladıkları öz-yeterliğe etkisini değerlendirmek amacıyla yapıldı. Gereç ve Yöntem: Çalışma yarı deneysel çalışmalardan öntest-sontest kontrol gruplu düzen kullanılarak yapılmıştır. Programın sonucunda de- ğişim saptanan bireylerin bu değişimi nelere bağladıklarını belirlemek için nitel yöntemlerden derinlemesine görüşme tekniği ve açık uçlu soru formu uygulandı. Akran eğitimciler (13 K, 16E) örnekleme dahil edilmiş olan üç okulun 11. sınıfına devam eden öğrencilerinden seçildi. AEE alan gençlerin eğittiği 550 öğrenci ve herhangi bir programa katılmayan 550 öğrenci araştırmanın örneklemini oluşturdu. Veriler “Sosyo-demografik Soru Formu”, “Madde Bağımlılığı Bilgi Anketi”, “Ergenler İçin Madde Bağımlılığından Korunma Öz-Yeterlik Ölçeği” ve “Madde Bağımlılığını Önlemede Akran Eğitimi Programı Değerlendirme Formu” kullanılarak toplandı. Veri toplama araçları müdahale gruplarına ve kontrol gruplarına eğitimden önce ve 45 gün sonra olmak üzere iki kez uygulandı. Verilerin analizinde tanımlayıcı istatistiksel yöntemlerin yanı sıra eşleş- tirilmiş gruplarda t-testi ve ki-kare testi kullanıldı. Bulgular: Akran Eğitimi Alan grubun bağımlılık bilgi ve öz-yeterlik algısı düzeyinin anlamlı derecede arttığı, gruplar arasındaki farkın istatistiksel olarak anlamlı olduğu belirlendi. Kontrol grubunda anlamlı fark görülmedi. Çalışmaya katılan öğrencilerin hemen hepsinin katıldıkları programla ilgili olumlu geri bildirimleri oldu. Sonuç: Gençlerde bağımlılığı azaltma stratejisi olarak AE’nin etkili bir yöntem olduğu düşünülebilir.

Objectives: This study aims to evaluate the effect of the “Peer Education Program in Prevention of Addiction” on high-school students’ knowledge of addiction and perceived self-efficacy in protection from addiction. Methods: This study was conducted as quasi-experimental through pretest, posttest, and a control group. The in-depth interview method and an open-ended question form were used to obtain the opinions of the individuals who showed a change at the end of the program about the causes of this change. The peer educators (thirteen females, sixteen males) were chosen from students in the 11th grade in three high schools (Industrial Vocational High School, Anatolian High School, and Girls’ Vocational High School). The sample of this study consisted of 550 students educated by their peers and 550 students who did not attend any program. The data were collected using the “Socio-demographic Question Form,” “Substance Addiction Information Questionnaire,” “SelfEfficacy of Teens to Avoid Substance Addiction,” and “Peer Education Program in Preventing Substance Addiction Evaluation Form.” The data collection tools were applied to the intervention and control groups twice: before and forty-five days after the program. Statistical methods were used in data analysis, and t-test and chi-square test for matched groups. Results: It was found that the information and self-efficacy perception level of the group educated by their peers increased; the difference between the groups was statistically significant. No significant difference was observed in the control group. Almost all of the students who participated in the study provided positive feedback about the program. Conclusion: Peer education can be considered an effective method to reduce addiction in young people.