Ruhsal bozukluğa insanlara özgü olan bir işlev bozukluğu ya da bir kaza gibi bakılamaz; ki bu düşünce ortak insanlığa karşı yabancılaşmaya neden olur. Bunun aksine, psikotikler bizleri ilgilendirir ve dahası onların sanrıları, kimlik, diğerleriyle ilişkiler, gerçeklik, başlangıç ve son ve daha genel olarak insan olma durumu hakkındaki metapsikolojik soruları sorguladıkça bizim ortak öngörülerimizi de sorgularlar. Yine de bunlar karşısında özel bir zihin açıklığı göstermezler; fakat alışıldık günlük deneyimlerimizin zayıflığını zorla bilince getirmemize neden olurlar. Paranoyak sıkıntının tuhaflıklarını anlamak için bunları açmaya ve dünyayla, şeylerin anlamlarıyla ilgilenmeye yönelik temel klasik çocuksu sorgulamaların karşısında paranoyağın artık ne kendine ne başkasına soru sormaması durumunu vurgulamaya çalışacağız: paranoyak zaten bildiğine inanmaktadır.

One cannot look at mental pathology as an accident or a dysfunction reserved to some human beings, therefore becoming strangers to common humanity. On the contrary the psychotics concern us and question moreover our common presumptions insofar their delusions interrogate metaphysical questions about identity, relationship to die others, reality, origin and end, and, more generally, human condition. They nevertheless do not behold a special lucidity towards these but they compel us to consciousness regarding die frailty of our common daily experience. We will try to unfold in order to understand the peculiarities of the paranoiac trouble and stress upon die fact that in front of the fundamental classical infantile interrogations dealing with die world, die meaning of thing, the paranoiac does no more ask questions to himself nor to anyone: he has the conviction that he already knows.